Kahroluyorum. #Ankara

İçim acıyor, kalbim parçalanıyor, diyecek söz bulamıyorum. O fotoğrafları, o hikayeleri gördükçe kendime kızıyorum yaşadığım için; suçlayacak onlarca insan bulup susmak zorunda kalıyorum. Yaptıkları şerefsizliği düşündükçe 'insan' olmaktan, 'insan' denilen bir tür olarak yaşamaktan utanıyorum. Sınav çıkışını seçip bomba patlatmalarını lanetliyorum, yerde yatan cansız insan bedenlerini görünce kahroluyorum. 18 yaşında olup her patlama olduğunda o şehirdeki arkadaşlarımı ararken kalbimin yerinden çıkacak olmasına küfrediyorum, kaldıramıyorum. İnsanların suçsuz yere ölmesini kabul edemiyorum. Birkaç saat önce sosyal medyada mutlu olduğu fotoğrafını paylaşıp birkaç saat sonra kanlar içinde yerde yatışını görüyorum, ağlıyorum. "Sınavı iyi geçmişti, yemin ederim ki iyi geçmişti." sözleri aklıma geliyor, aklımı atmak istiyorum. Kocaman bir ailenin tamamının yok oluşunu, aynı evden 3 cenaze çıkışını düşündükçe bitiyorum, yerin dibine sokuyorum kendimi. Ailesinden maddi destek alamadığı için garsonluk yapan arkadaşımızın mesaisi bittiğinde durakta otobüs beklerken ölmesini sineye çekemiyorum, sine'm acıyor. Futbolcunun ölen babası için rahmet dileyeceklerine, tutmadıkları takım olduğu için "oh olmuş" diyenlere lanet etmek istiyorum, utanmaya başlıyorum, kızarıyorum. Alışverişe giden gençlerimizin, sınav çıkışı mutlu olmaya giden arkadaşlarımızın, oradan öylesine geçen birisinin ölmesini yediremiyorum. 

Mutluluğumuzu aldılar bizden. Geleceğimizi. Yaşama sevincimizi. 

İçimizdeki çocuğu öldürdüler.