16 Aralık 2017

"Erkeğimmm ne derse odurrr!" kızları

Geçen yaz başından beri orada burada gördüğüm "Erkeğimmm ne derse odurrr!" kızlarının ve çeşitlerinin WhatsApp konuşmalarını indiriyorum. Neden bilmiyorum, bana önce trajik, sonra komik geliyor bu sohbetler. Etrafta bu kızlardan çoğaldığını görünce de böyle bir yazı yazmaya karar verdim. Şimdiden söyleyeyim, sen de aşağıda bahsedeceğim tiplerden biriysen senden özür dilemiyorum.
en net örneklerden birisi. bu fotoğrafı paylaşan
bir kadın. sevgili İrem, baban karışsa
ortalık ayağa kalkar, Kadircan karışınca
kral oluyor, ayıp sana hayatım.
Üç yıl önce, çok sevdiğim ve samimi olduğum bir kız arkadaşım vardı. Aynı etütteydik, günümün büyük çoğunluğu onunla geçiyordu. Yazılarımın uzunluğundan konuşmayı ne kadar sevdiğimi anladığını varsayarak söylüyorum, etütte hocaları hayattan bezdirmiştik artık. Normalde dersler için bilmem kaç bin lira para bayılıp otobüsteyken "Keşke sekreter abla arasa da dersler iptal oldu dese, ben de Candemir'le gezsem." diye dua eden biriyken, arkadaşım etütte diye mutlu mesut gidiyordum, "Şimdi şuna güleriz, şunu anlatmam lazım, hehehe, şu hocanın da keli arkadan kalbe benziyor ha, hemen söylemeliyim!" diyordum.
Bir gün ben etüte geldim, koşup yanıma gelen arkadaşımdan ses seda yok. Orada öylece oturuyor. Şöyle düşün, benim için 'dost' kavramı diğer insanların gördüğünden daha farklı. Kardeşim olmadığı için, yakın arkadaşlarımın tamamını öyle görüyorum. O yüzden, böyle bir durum yaşanırsa suçu ilk kendimde arıyorum her zaman. Nitekim aradım da. Yanına gittim, soğuk soğuk davranıyor, sınıfta başka bir kız daha var, onunla konuşuyor sadece. Bütün gün, hatta bütün hafta üzüntüden kendimi yedim bitirdim. "Sorunu ne, ben ne yaptım, Allah Allaaahh istemeden kalbini mi kırdım acaba?" diye diye. 
Sonradan öğrendim ki, kazın ayağı öyle değilmiş. Kendisi, okuldaki sınıfından sevgili bulmuş. Sevgilisi de 'erkeklerle samimi olmasını yasaklamış'. Bizimki de bana bunu söyleyemeyeceği için bir anda iletişimi kesmiş ama çok üzülüyormuş.
Haftalar önce yazdığım 'kadın cinayetleri' yazısında bahsetmiştim. Bir erkek, herhangi bir eylemi yasaklıyorsa, hooop, fikir zikir meselesi, diğer erkekleri de kendisi gibi sanıyor demektir. "Şurayaaa gitmeyeceksinnn, penisi olan herhangi bir canlıyla samimi olmayacaksınnn, bunu giymeyeceksinnn!" Neden? "Bakarlarrr! Arkadaş ayağına yürürlerrr!" Çok affedersin, siktir lan ordan! Ben yürümem de sen yürürsün bence!
İşin doğrusunu öğrenene kadar, arkadaşıma onlarca özür mesajı attım! İşte ben böyle bir geri zekalıyım, suçu direkt kendimde aradım, bulamayınca da boş boş özür dilemekte buldum çareyi. Ne için dilediğim hakkında en ufak bir fikre sahip değilim bu arada. Bi de keşke tek mesajla dilesem, sayfa sayfa, on beş tane mesajda şu yazıyor: "Sanırım seni kırdım, gerçekten bilerek olmadı, n'olurrr beni affetttt!" 
Nedenini gelip sınıftan başka bir 'kız' arkadaşım gelip söyledi üstelik, onu bile kendisi söylememişti. Düşünüyorum, şimdiki Tolga olacaktı, acaba neler olurdu, diye. O zamanki Tolga oturup üzüldü boşu boşuna. 
Devam edeyim, bende bu konuyla alakalı hikaye bitmiyor. Yazlıktayız, kocaman bir arkadaş grubumuz var. Yazlık neticede, ailen sabaha kadar izin veriyor, kalabalıksın, sahile in, içkini iç, yaz sonuna kadar eğlen. O arkadaş grubumuzda da bir kız var, ablası benim yaşımda olan. Niyeyse hiç takılmıyor ablası bizimle, paso evde yatıyor. Tabii ki, insanların tatil anlayışı değişebilir, kimse yazın coşmak zorunda değil ama ne bileyim. Aşağıda her gördüğümde konuşuyoruz kızla, o da sınava hazırlanıyordu o dönem. Her gün, öğle vakti aşağıya indiğinde bir saat boyunca bana okulla alakalı soru soruyor. Ben de tam o dönemde yirmi bininci olup seneye bırakmıştım, yazlıkta havam bin beş yüz. Anacım, gören herkes tipime bakmadan beni Darwin falan sanıyor. Neyse, yaz sonuna kadar biz baya samimi olduk. Beni sosyal medyanın her türlüsünden ekledi. Aradan aylar geçti, bana şu 'takip etmeyi bırakanlar' türü uygulamalardan bildirim geldi, "Bir kullanıcı sizi blokladı." diye. Hayatımda kimseyi engellemedim, o yüzden bu bildirim geldiği zaman içimden kendime sabır, karşımdakine de zeka ve beyin kıvrımı diliyorum. Bu engelleyen tayfanın hepsi, beni önce kendilerinin takip ettiği tayfa oluyor. Canına yandığım, madem engelleyeceksin, ne diye takip ediyorsun? Zaten sana ayıp olmasın diye dönmüş oluyorum genelde, yapma Allah aşkına. 
Yalnız ne dolmuşum... Hemen girdim baktım, hanımefendi hem Instagram hem Twitter'dan engellemiş beni. Bu sefer, anlattığım ilk olaydaki gibi üzülmedim, yazlıktan birini aradım, sordum. Sevgili yapmış o da, sosyal medyasındaki erkeklerin hepsini 'engellemek zorunda kalmış', 'kavga etmişler'. 
Benim de zaten işim gücüm yok, senin sevgilinin ebleh ebleh çıkmış selfie'lerini ekran fotoğrafı alıp telefonuma, fotoğrafa bakarak kol kası yapmak için indiriyorum. Ya da her gün mesaj isteği atıyorum, "Bu güzellik manavdan telefon numarası kadar elma almış. Acaba manav abiden kaç elma almış, bana söyler mi?" diye. Veya fotoğraflarını beğenirken "Keşke kalp butonu değil de 'ağzım sulandı lan yavrumm, öfff beee güzelliğe bak!' butonu olsa diyorum. Hadsiz, herkesi kendin gibi sanmayacaksın!
Bir şey daha anlatacağım. Birkaç yıl önce, benim kendisiyle birkaç nedenden ötürü asla arkadaş olmadığım ama kendisinin beni herkese "Tolga ya, abi çok yakınım o benim, evet evet aşırı samimiyiz, hıhı blogu olan Tolga ya!" diye anlatıp canciğermişiz imajı çizdiği birisi vardı. Sakın yanlış anlama, kendimi yukarıda gördüğüm falan yok, tanıyorsun zaten artık, egolu biri olsam yediğim her boku buraya kendimle alay ederek yazmazdım. Biraz yalancı bir kızdı, bir de benden bile çok konuşuyordu, o yüzden çok yanaşmıyordum yanına. Neyse, aradan biraz zaman geçti, iletişimimiz koptu sonunda. Yaz geldi, ben de her gün dondurmacıya gidiyorum şort tişört bir halde, yarım kilo dondurma yiyorum her gün. İçimden de dua ediyorum, "Allahımmm, şu saç sakal ve kıyafetimle beni kimse görmeden alayım da gideyim." diye. Yine bir gün dondurmacıya gitmişim, kasadayım, bi baktım içeride bu kız! Gördü beni, hemen kafamı çevirdim. Elimde de yarım kilo canım dondurmam, hemen eve gidip film izleyerek yemek istiyorum. Başladım dua etmeye, "Gelmesinnn, tanımamış olsunn, kapkarayım Suriyeli sansın gelmesinn, ayy geldi sanki, Tolga mı dedi o, aaa naber ya?"
Sana yemin ederim, ayaküstü bana kırk beş tane olay anlattı. Beyin bırakmadı yemin ederim. Dinlerken aklıma gelen tek şey, eriyen dondurmam! "Lan," diyorum, "Niye kaçmadın, ne diye duruyorsun!" Bu anlattı anlattı, sonra bana "Ben sevgili buldum bi tane, Wattpad'deki kötü çocuk hikayelerindeki gibi aynı yaaa, içki içiyor, uyuşturucu falan kullanıyor ama çok aşık banaa!" dedi. İçimden "İnşallah IQ testinde eksilere düşmezsin canım.", dışımdan da "Hayırlı olsun da benim kardeşim çok hasta ona dondurma aldım canı istemiş son isteği buymuş hadi bay bay." gibi dünyalae geri zekalısı bir şey söyleyerek eve geldim. 
Akşamına, telefonum çaldı. O kızla ortak bir arkadaşımız arıyor. Konuştuk konuştuk, "Ya Tolga ben seni niye aradımmmm. Abi, xxxx'in sevgilisi sen xxxx'le dondurmacıda konuşmuşsun diye çok sinirlenmiş, seni dövecekmiş sanırım. xxxx'in de hoşuna gitmiş, bana anlatıyor geri zekalı." dedi! 
Bak yükseliyorum yine! Olaya bak, yorumumu yazacağım ama kelimeleri toparlayamıyorum! Elle tutulur hiçbir yanı yok olayın. Bir tarafta sevgilisi arkadaşını dövecek diye mutlu olan bir geri zekalı, diğer tarafta konuştuk diye bana saldıracak olan bir narkotik! Olayı ilk duyduğumda "Gelsin olummm, ben lisede dil anlatım öğretmenimi dövdüm lannnn! İki metreyim lan benn, herkes kendine gelecekk!" diye geri zekalı gibi bir tepki vermiştim, sonra çok affedersin, kıçımla gülmüştüm. 
Evet, bu kızların çeşitleri oluyor yukarıda yazdığım gibi. Kimisi bu "Erkeğim ne derse odur." olayını belli etmeden yapıyor, kimisi aşırı belli ediyor. 
Bi kısmı, dip boyası gelmiş saçlarıyla, dar paça kotuyla, vicdanına kadar çektiği eyeliner'ıyla ve elindeki nargilesiyle Huqqa'da ağzından dumanlar çıkarken yanındaki Ömer'le snap atmaya çalışan Nazlılar! (Nazlı, Ömer ve Keriman adında olup böyle olmayan herkesten özür dilerim ama cuk oturuyor.) Genelde karşılarında ya başka bir Nazlı ve Ömer var ya da "Ben eniştemin poposunun sağ lobunu kremşanti döke döke yerim." diyen Keriman var. O Keriman aynı zamanda Ömer'in arabasının arka koltuğunda tek başına tam ortada oturuyor, ya da affedersin, oturmayıp ön koltukların arasına yaklaşarak kafasını dışarı çıkarıyor, eniştesiyle sohbet ediyor. Sinyallerini efsane bir şekilde veriyor, "Ben de sevgili bulunca Nazlı gibi olucammm!" diye. 
Peki, bu Nazlılar neler yapıyor? Efendim, bu Nazlılar, kendilerine karışılmasından hoşlanıyor. Hatta ileri boyutu, karışma sekanslarını küfürlü bile sevebiliyorlar! Aynı, az sonra atacağım Karina gibi. Kıskanmak, sevgi göstergesidir, sevgi gösterisi değil; ancak bunu asla anlamıyorlar. "Sevgilim kısa giyme dedi, sevgilim şunu yapma dedi, sevgilim bana lan dedi, kurban olurum ben ona. Hehehe, Keriman, kız enişten kızıyor yapamam bunu.", kurdukları cümlelerden birkaçı sadece.
Buyrunuz, Nazlılardan bir ekran fotoğrafı daha görüyoruz. Kendisine "mi" "mı" soru edatıyla ricada bulunan sevgili istemiyorlar, "Gelir misin?" insanlar arasında bir söz iken, "Yürü lan." şeklindeki hitap şekli sanırım Nazlılar ve sevgilileri arasında bir folklor, bir motif. Zaten bu tayfa genelde "misin"i bitişik yazan tayfa... Ben değil, onlar kendilerini ötekileştirdiler vallahi. Dünya nüfusunun yarısını kaplayan erkeklerin olmadığı tek bir yol yokken, "Sen şuradan gidecen lannn!" denmesini istiyorlar, çünkü orada penis yok! Yürü be Ömer, oradan sen yürü! "Bacaklarını kırarım." tehditini duymak isteyen Nazlı, potansiyel boksör arıyor olabilir, hareketler kendi üzerinde denensin istiyor bile olabilir! "Öpmücek abi, kıyamıcak, öptü demi" kelimelerini çeviremedim sevgili Nazlı, Demet Akalın bile senden daha doğru yazıyor canım. 
Bir de, şuraya iki tane ibretlik örnek bırakacağım. Bu üç ekran fotoğrafı da aynı kişiden bu arada. Sevgilisiyle evlenmişler bir de. Tek dileğim, kızın bir gün şiddete uğramaması. Bir de bir dileğim daha var sanırım, Allah aşkına çocuk yapmayın. 



Evet, ilk komiklik bu mesajları atan kişiyi 'huzurumm <33' diye kaydetmesiyle başlıyor. Huzura bak beee! Parmaklarımı yormayacağım. Midem bulanıyor her okuduğumda. 

Bütün yazıyı, şu son paragraf için yazdım. Beni dinler misin, şu tüm belaları üstüne çekmiş salaktan akıl alır mısın bilmem. Ama eğer; hayatındaki kişi seni üzüyorsa, sana küfrediyorsa, 'Lan' bile diyebiliyorsa, ailenin karışamadığına karışmaya çalışıp seni kısıtlıyorsa, üslup sıkıntısı düzelmiyorsa, hayatınla ilgili kararları senden habersiz verip uygulamaya çalışıyorsa, yukarıdaki fotoğraflardan fırlamış gibiyse ya da anlattığım anılardaki kişilere benzeyip sana "Samimi olma, engelle, konuşma, muhatap olma." diyorsa, kıskançlığı sevgi göstergesi değil de sevgi gösterisi olarak görüyorsa, dışarıdan gelip hayatının her zaman içinde olan insanlara karışmaya çalışıyorsa... lütfen ayrıl. Kendine bunu yapma, seni aşırı mutlu etmesi gerekirken strese sokan şeylerden kaç, kurtul. Sevgi bu değil, gerçek sevgi asla değil. 
Yazı bitti valla. Güyaaaa xxxx'in narkotik sevgilisi beni dövecekmişşş, peeeeh, gelsene lan Fındıklı'ya!!!!!


29 Kasım 2017

'Aile Arasında'nın Galasında Neler Yaşandı?

İnanılmaz stresli geçen bir hafta ve korkunç bir pazar gününden sonra, İstanbul'un yine adını bilmediğim bir semtinden eve doğru otobüsle giderken içime içime ağlıyordum. Uykusuzdum, yorgundum, o havalı havalı söylediğim "Ben iki üniversite okuyorum canım.", bir anda "Acaba hangi içkiyi içmiştim de böyle bir şey yaptım?"a dönüşmüştü.
Ne zaman bu hale gelsem, dibi gördüğümü hissetsem, "Şöyle bi uyusam, dört gün sonra uyanırım sanırım." desem, hayat işte, bir anda her şey değişiyor. Gerçekten, bunu çok iyi öğrendim. Feci kötü inişlerin çok mutlu eden çıkışları oluyor. Birazcık da olsa hayal kuran ve kurduğu hayalleri gerçekleştirmek için çabalayan bir insansan, bir şekilde o çukurdan kurtuluyorsun. 20 yılda tam olarak bunu öğrendim işte. Ev ararken mesela. Okula 4 gün kala, bu evin bana ben "Ne yapacağım abi, ben bittim, sokakta mı yatacam lan ben, bankta mı uyusam?" diye ağlarken gelmesi gibi. Ya da ne bileyim, evin kirasını nasıl ödeyeceğimi düşünürken, eski ev arkadaşlarımın uğursuzluklarından asla kurtulamayacağımı hissederken, dünyanın en tatlı ve sakin insanının yanıma yerleşmek istemesi gibi. "Senaryo kursu bulamayacağım ben, sanırım öyle heves olarak kalacak." derken, Bennu Yıldırımlar'ın benim için efsane bir senaryo öğretmeni ayarlaması gibi.
Aylardır beklediğim, her gönderisini takip etmeye çalıştığım ve fragmanını en az yirmi kez seyredip her seferinde gözlerimin içinin parladığı 'Aile Arasında', 1 Aralık'ta vizyona girecekti. Bu filmi benim için bu kadar önemli hâle getiren şey, senaristinin Gülse Birsel olmasıydı. Ben onun yazılarını okuyarak mizaha yönelmiş, onun dizilerini seyrederek komedi türünde senaryolar yazmak istediğime karar vermiştim. Nasıl desem yahu, bir nevi ilham kaynağım işte. Röportajlarını okuyordum, çıkarıyordum, her "Yapamıyorum." dediğimde söyleşilerini izleyip motivasyonumu artırıyordum.
28 Kasım'daki gala için, BKM bir yarışma yapmıştı. Aile arasındaki en komik sohbetin ekran görüntüsünü yolluyorsun, eğer kazanırsan çift kişilik gala davetiyesi kazanıyorsun. Annemin hayattaki eğlence kaynaklarından birisi de Whatsapp'ta benimle uğraşmak olduğu için, açıkçası sohbetler arasında seçim yapmakta zorlandığımı bile söyleyebilirim.
Arkadaşımın yanında, sabundan diş yapmak için sahile inerken kazandığımı görünce elim ayağım titredi. Gözlerim doldu, mutluluk sarhoşu oldum, "Hadi canım!" oldum hatta. Ben, Gülse Birsel'in de geleceği, ve filmin normalden birkaç gün önce gösterileceği galaya mı gidecektim! Lan ben ne giyecektim!
Önce, "Acaba gidip damatlık mı alsam ya? Çok mu Asiye'nin kınasına gidiyor gibi olurum acaba?" diye düşündüm. Sonra "Kot pantolonla da gidilmez sanki." dedim. "Kazak gömlek yapsam... Okula her gün öyle gidiyorum ama, ne fark etti?" derken; boğazlı kazağım, gözlüğüm, ceketim ve yarısı rugan Ebru Gündeş'in sahne ayakkabılarından hallice ayakkabımla, saat sekizdeki gala için 3'te hazırdım!
Evet, yukarıdaki cümleyi doğru okudun. Okuluna hayatında bir kere bile erken gidememiş, önemli yerlere hep geç kalmış, herkesi bekletip sinir krizlerine sokmuş, kurallara uymamış da kuralları kendine uydurmuş olan ben, bir yer için 5 saat önce hazırdım.
Bu arada, kazandığım andan beri, gideceğim arkadaşımla olan sohbetlerimizi yazmam gerekiyor. Ancak bu kadar efsane bir ikili o galaya gidebilirdi çünkü.
"Ayyy, uzun zamandır galaya gitmiyorduk, iyi oldu di mi?"
"Kesinlikle yaaa, yüzümüz eskiyor sonra kameralar karşısında, ben sevmiyorum öyle, hahahayt!"
"Evet, galaya bir metrobüs, iki metro ve bir otobüsle gidiyor olabiliriz ama bu tamamen halkın arasına karışmak için. Bizler öyle davetlileriz çünkü. Halktanız."
"Fındıklı'ya çağıracaktım da benim şoförü, kaybolur, yokuşları çıkmakta zorlanır filan, en iyisi toplu taşıma dedim vallahi."
"Ben de benim helikopteri isteyecektim de, pist yoktur diye düşündüm. Yoksa biliyosun yani..."
Uzuuun bir yolculuktan sonra Kanyon'a vardık. Galaya daha üç saat var. Bu arada cebimizde beş kuruş para yok neredeyse, kocaman alışveriş merkezinde Burger King arıyoruz ucuza yiyip doyabilmek için. Bu arada dönüş yolunu düşündükçe afakanlar basıyor bizi, "Ya gece 12'den sonra biterse, laaaan son metroyu kaçırırsak eve öpücükle mi dönüyoruz, nasıl yapıcaz yav?" diyip duruyoruz. Son ihtimalimiz korsan taksi. Şimdilik dönüş stresini rafa kaldırıyoruz, galanın yapılacağı yeri gezmeye gidiyoruz.
Biz girdiğimizde içeride kokteyl masaları kurulmaya başlamıştı. Şöyle anlatayım, o gün gala olduğu için iki katlı sinema kapalıydı ve iki katında da masalar vardı. Hemen gidip büfedeki çocukla samimiyet kurdum, her şeyi anlattırdım vallahi. Çocuğa söyledim direkt, "Bak," dedim, "Biz ilk kez galaya geliyoruz, sen bize prosedürü anlat bakayım!" Her şeyİ söyledi. Yemek şirketi ayarlanmış, içkiler dağıtılıyormuş, onlarca garson ve koruma çalışıyor bu arada. Her salonun kapısında bir koruma var. Neyi kimden koruyorlar, kendileri bile bilmiyor muhtemelen. Öyle seçmişler ki adamları, yolda görsem "Bu adam yolu mu koruyor ne yapıyor?" derim, izbandot gibi heriflerdi hepsi. Bir bakışları var etrafa, sanki oraya "Böbreklerinizi bana vermek istemez misiniz?" demek için gelmişim gibi hissettiriyorlardı. Neyse, saat sekizle dokuz arası kokteyl oluyormuş, oyuncular herkesten sonra geliyormuş, kırmızı halıda röportaj verdikleri için. Sonra üst kata çıkıyorlarmış ve bilmem kaçıncı salona filmi izlemek için giriyorlarmış. Davetliler de boş buldukları salona girip oturuyorlarmış.
Benim aklımda tek bir şey var. Gülse Birsel'le tanışmak! Ona altı yıldır kendisinden ilham aldığımı, kendisiyle motive olduğumu söylemek. Onun ilham kaynağı nasıl ki Gazanfer Özcan, Gönül Ülkü, Tarık Akan'sa, benimkinin de o olduğunu belirtmek. Onun sayesinde senaryo dersi almaya başladığımdan ve en büyük hayalimin kendi yazdığım filmde oynamak olduğundan bahsetmek. İkinci üniversitemi seçme nedenim olduğunu anlatmak.
Bize prosedürü anlatan çocuğa söyledim bunu, "Nasıl görebilirim?" dedim. "Çok çok zor, asistanları, korumaları var hep oyuncuların. Belki çıkışta yakalarsın ama hiç sanmıyorum." dedi. Dünyam başıma yıkıldı yemin ederim.
Galaya biraz daha var, biz içeride üst kattaki koltukta oturuyoruz. Bak bak bak, bizdeki uyanıklığa bak. Onlar üst kata çıkacaklar ya, biz de üst katta saatler öncesinden oturuyoruz ki geldiklerini kaçırmayalım. Bu arada da, yürüyen merdivenden sürekli birileri geliyor. Hani yaz dizilerinde ya da kışın başlayıp birkaç bölümde biten dizilerde, arkada bir yerde gördüğümüz, "Bak o da oynuyormuş." dediğimiz ama isimlerini bilmediğimiz, hep bir göz aşinalığımız olan ama bir yerden de çıkaramadığımız, sorsan oynadığı diziyi kendisinin bile bilmediği yarı, hatta çeyrek ünlüler var ya, hah, onlar işte. Genelde birbirlerini tanıyor hepsi, garip bir samimiyet var aralarında. Geldiler, sırayla afişle fotoğraf çekildiler, sonra arka tarafa geçip sohbet etmeye daldılar. Bu arada biz de Betül'le aramızda insanları mahvediyoruz yemin ederim:
"Ayy, şu kadını hatırlayacağım bir yerden ama yok, tanıyorum ama tanımıyorum."
"Ya acaba şey mi, Kayıp Şehir'de böyle arada arkada bir yerde çıkardı, o kız mı o ya?"
"Yav sanki Kiraz Kokusu mu, Çilek Mevsimi mi, onda mı acaba arkadan geçip duruyordu? Aaaa, Yalan Dünya'da barda dans edenlerden olabilirler mi?"
"Saçmalama, o kızlar tanrı gibiydi, bu güzel değil ki o kadar."
Bir anda anons yapıldı, saat sekize doğru içeriye alımların başlanacağı söylendi, bizi dışarı çıkardılar.
Heyecandan ikimizin de tuvaleti gelip duruyor, bir de incecik giyinmişim, her dışarı çıkışımızda çok affedersin kıçım donuyor. O tuvalete çişimi yapmak için Betül'ü yalnız bırakıp koşuşum muhtemelen 'Kanyon efsaneleri' adı altında tarihe geçmiştir. Neyse, biraz dolandıktan sonra alımların başladığını gördük, sıraya girdik hemen.
Hah, aynı insanlardan yine ve yine var! Allahım, herkesi tanıyorum ama bir yerden çıkaramıyorum, olmuyor! Muhtemelen, onlar da bize bakıp aynı şeyi söylüyorlar ama bilmiyorlar ki biz teee ebesinin nikahı Fındıklı'dan, gala daveti kazanıp dört saat önce gelen Adanalılarız. İnanılmaz parfüm kokuları var bu arada, herkesin parası var sanırım. Parfüm kokusundan insanın şeklini çıkarabilirsin, o dereceydi. İsmini söylüyorsun, bilgisayardan bakıyorlar, davetli listesinde adın varsa içeriye alıyorlar. Girdik.
O kırmızı halının önü kamera dolmuş, arkasında bir sürü ışık. "Halıdan mı yürüsek ya, sanki yürümesek daha iyi. Biz yürürken adamların 'Bunlar kim lan?' diyip kamerayı kapatması biraz rezilce olur sanki." diyip halının arkasından geçtik. Önce, halının kenarında bekledik biraz, kimler gelecek diye bakmak için. Sonra, üst kata çıkıp beklemenin daha mantıklı olacağını düşündüm. Oyuncular gelince izdiham yaşanırsa belki bizi yukarı almazlar diye.
Her yürüyen merdivende bir kameraman var, hepsinden çıkarken kameraya gülümseyerek çıktım. Adamlar kayıtlara bakarken "Bu kim lan?" diyecekler ama olsun.
Üst kat baya kalabalıktı. Yani bu kadar erken gelmemize rağmen üst kata çıkmak için yine geç kalmışız! Masaların hepsi dolu. Garsonlar ellerinde şaraplarla, kanepelerle dolanıyor, her masada krakerler, soslar, peynirler var. Hah, bu noktada bir şey söylemek istiyorum. Yani oraya gelip insanların bu kadar çok bir şeyler yemeye çalışması normal mi? Biz oraya neden geldik, filmi izleyelim, oyuncuları görelim diye. Ama o dediğim çeyrek ünlü tayfasının yarısından fazlası ve bazı davetliler, Allah Allaaaaahhh! Garsondan içecekleri alıp dikişleri, kanepelere kürdanları batırıp batırıp yiyişleri, hele o uzun krakerleri domatesli sosa banıp banıp ağzına tıkmaya çalışan teyze. Ne bileyim, gördükçe "Neden böyleler?" diyip durdum. Kimse afişle, gösterilen görüntülerle ya da gelen oyuncularla ilgilenmiyordu çünkü, paso yemek ve içki. Betül'le ben birer kadeh şarap aldık, onu da işsiz durmayalım diye aldık zaten. Elinde bardak olunca elini kolunu nereye koyacağını bilebiliyorsun, öbür türlü uzaktan "Bunlar da herhalde öylesine uğramışlar." gibi görünüyorduk.
Bir ayrıntı daha. Avrupa Yakası'ndaki Yaprak'ı, Hale Caneroğlu, görünce bardakları elimizden bırakalım da yanına gidip sohbet edelim dedik. Salon doldu bu arada, aklına gelebilecek herkes var neredeyse! Takip ettiğim insanlardan kimi görsem bayılacak gibi oluyorum, hemen "Betüüül, bak bak bak, sağına bak ama öyle çok direkt bakma, lan yiyecekmiş gibi bakmamamız lazım! Bu bizim her zamanki galalarımızdan birisi bebeğim." diyorum. Neyse, en yakınımızda duran masaya bırakmaya karar verdik bardakları. Evet, her adımımız için aramızda ikişer dakika toplantı yapıyorduk... Ne yapalım ha! Neyse, yine bir yerlerden tanıdığım ama adını bulamadığım bir adam ve kadının olduğu masaya doğru gittik. Öyle çaaat diye bırakmak olmaz, diyerek, izin istedik. Adama "Pipinizi kesmek istiyoruz." demişiz gibi, bize öyle bir baktılar ki... Hayatınızda hiç mi kibar insan görmediniz yahu? Muhtemelen onlar izin istemeyip masaya bırakacakları için, biz isteyince şaşırdılar biraz.
Hale Caneroğlu, o kadar tatlı bir kadındı ki. "Pardon, dünyadaki en tatlı oyunculardan biri olduğunuzu biliyor musunuz?" diye girdim, en son kadın bize galerisini açıp bebeğini gösteriyordu, "Bakın çok tatlı di mi?" diye.
Hah, ne olduysa o an oldu. Oyuncular geldi, pozlar verildi, Gülse Birsel tam dibimden geçti, Engin Günaydın hemen arkasından. Devrim Yakut, Fatih Artman, Erdal Özyağcılar... Hiçbir şey söyleyemedim, durduramadım bile. Arkalarında izbandot gibi bir koruma, her birinin asistanı arkalarından giriyor. Afişin hemen arkasını onlar için kulis yapmışlar, o aralıkta da yine bir güvenlik var. "Tamam," dedim. "Şu kadınla konuşamayacaksın, bugün değil. Filmi izle ve git."
Kulisin hemen önünde bekliyoruz. Bir kız gördüm, "Ya bu kime benziyor, Allah Allaaah o mu acaba, onun burnu böyle değildi sanki." derken, kızı Sihirli Annem Çilek sandım. Hemen Betül'le beraber google'a sorduk, gerçek adı Zeynep'miş, hoop gittim kızın yanına. İşte kendimce "Sen benim çocukluğumsun resmen ya, şaka gibi değil mi?" filan diyeceğim. Öksürdüm hafifçe, eğildim, "Pardon, sizin adınız Zeynep mi?" dedim. O da bana gayet emin bir şekilde "Hayır?" dedi.
Rezil oldum birazcık. Ama yok, ben bu kızı tanıyorum ya! Evet evet, ben bu kızı izlediğime eminim bir yerde. Yanına gittim tekrar, "Sihirli Annem'deki Çilek'e çok benzettim, o yüzden öyle şey ettiğim için şey oluverdi." gibi saçmalık bir cümle kurdum. "Ben Bez Bebek'te oynadım, oradan hatırlıyorsun muhtemelen." dedi. Aaaaa, ben şoka girdim tabi!
Sonrası güzellik. Allahım, biz bir samimi olduk, en son Instagram'dan takipleşmeye başladık zaten. Bütün gala onunlaydım. Biraz yancısı gibiydik ama olsun. Kızın yanına geliyorlar, "Ayyy, Nuri Bilge'yle filmine bayıldık." diyorlar, bir de bana bakıyorlar tabi. Şey bakışı işte, "Sen kimsin, oyuncu musun, nerede oynadın?" der gibi. Sürekli olarak "Abla biz de iki üniversite okuyoruz yaaani, ne bakıyorsun ki öyle?" diyesim geliyor ama tutuyorum.
Kızı da kulise almıyorlar bu arada. O da Engin Günaydın için girmek istiyor. "Tolga be, baksana, oyuncu kız bile alınmıyor, sen bu sevdadan vazgeç..." diyorum sürekli.
Annesi Ayta Sözeri'yi tanıyormuş, kadını arıyor, o da açmıyor telefonunu. Açsa, Asena bana da söz verdi çünkü, o girerken ben de gireceğim. Haa, bu arada, güvenliklere ağlıyorum: "Noooluuur beni alın, lütfen, ben bu ânı altı yıldır bekliyorum. Ya şu çocuğa bir mutluluk vermek istemez misiniz? Hiç unutmam sizi, rica ediyorum alın." Bir ara sanırım "Alırsanız dişlerinizi bile yaparım, ben diş hekimliği okuyorum haaa!" bile dedim...
Bir tane kadın çıktı içeriden, ona da bir parti ağladım. "Canım benim, imkansız, lütfen bunu benden isteme. İçerideki herkesi çıkardık, kesinlikle alamıyoruz kimseyi bu saatten sonra." dedi. Asena'yla karşılıklı ağlıyoruz, "Girmek zorundayız yaaa, nasıl olur yaaa, ben bu an için geldim yaaa." diye. Kulis kapısında sadece benim ve onun sesi var bu arada.
Bir anda biri bana bir şey söyledi. Hani annenle misafirliğe gitmişsindir, yanlış bir hareketin olmuştur, annen herkesin içinde belli etmemek için seni çimdiklerken tam karşısına bakar, sana doğru dönmez, ağzının içinden konuşur ya, hah! Aynen o şekilde bir görevli benimle konuşmaya başladı. Sinir krizini işte bu noktada geçirdim, etraftaki insanlardan da "Sen ne bomba çocuksun." şeklinde geri dönüşler aldım. Yakasında mikrofon olan bu salon görevlisi bey bana bakmadan başladı o anne gibi konuşmaya:
"Aklında olsun, biriyle konuşmak için kimseyi altı yıl bekleme. Berbat bir şey."
"Sen ne karışıyorsun pardon? Hayırdır, o kadın benim için çok önemli, beklerim."
"Altı yıl ne demek ya?"
"Ya seni ne kadar ilgilendiriyor, karışma."
"İçeriye girince harika bir muamele mi göreceğini düşünüyorsun sen? Takmayacaklar bile seni. O dünya öyle değil."
"Sen çok girdin herhalde içeri, oradan mı biliyorsun? Güzel şeyler söyleyeceğim, neden takmasın ki? Ya da neden kötü davransın, ne alaka yani? Girecem lan içeri, sen görürsün, beni dellendirmeyin, bak elim ayağım titriyor ha."
"Deli misin nesin be." dedi, bir baktım gitti koca adam.
O anda içeriden bi adam çıktı, Asena'nın yanına geldi. Annesi hemen "Ben Ayta'nın arkadaşıyım, lütfen kızımı içeri alın da görsün Engin Bey'i." dedi. Arkadan bir geldim zürafa gibi boyumla, eğildim, "Abi, beni de alır mısınız, hayatınızın iyiliğini yapmış olacaksınız, lütfen." dedim.
Kapıya geldik, asistan kapıdaki güvenliği ikna etmeye çalışıyor. Bir yandan da ben ve Asena çöküyoruz adamın üstüne. En son adam bıktı sanırım, "Yeter lan!" dedi içinden, "Önce kız girsin sonra şu çocuk, sadece bir dakika." dedi. Asena girdi...
O bir dakika, sanki bir gün gibiydi. Arkamdan "Ay nasıl heyecanlı nasıl mutlu." diyenleri duyuyorum, Betül benden daha heyecanlı, kolumdan tutuyor. Birisi "Bayılmazsın di mi?" diye soruyor.
Şuna da açıklık getireyim. Ben "Castiiiinnn bana bir hayy bile demediii!" şeklindeki hayranlardan değilim. Ben yazı yazmak konusunda idol aldığım kişiyi görmek için, yıllardır çırpınan birisiyim. Başka bir derdim yok.
Asena çıktı, ben girdim. İçeride bir dünya kişi vardı ama herkes karardı, sanki ışıklar sadece Gülse Birsel üzerindeydi o an. Yanına gittim.
"Buraya bin bir tane saçmalıkla girdim ama size söyleyeceklerimi söylemezsem çok üzüleceğim..." diye başladım. En tepede yazdığım gibi devam ettim. Bir sürü kere teşekkür etti, heyecanlanıyorum diye elimi tuttu, senaryo öğretmenimin kim olduğunu sordu, "Twitter'daki de sendin o zamaaan." dedi. Ben çıkarken de arkadan birkaç kere bağırdı: "Yazmayı sakın bırakma, hep pratik yap, her gün yaz, her gün kesinlikle yaz." dedi.
Kalitesi korkunç da olsa bir fotoğraf çekildik, o kadar gülümsemişim ki fotoğrafta. Bir de çekerken sanırım ellerim titremiş ama olsun.
Hayat işte. Onlarca şeyle aynı anda boğuşmaya çalışırken, kendimi berbat hissederken, bir anda kendimi, fotoğrafımızı açıp yazacağım senaryoya hikaye eklerken buldum! Hem de yüzümde kocamaaaan bir gülümsemeyle!
O fotoğrafı atar atmaz, onlarca cevap... Hepinize çok teşekkür ederim! O kadar çok kişi bana "Ben gitsem bu kadar sevinmezdim, ben fotoğraf çekilsem bu kadar mutlu olmazdım." yazmış ki... "Sen gerçekten bunu da yaptın ya, helal olsun." diyenler, "Sonuna kadar hak ettin." diye yazanlar... Çok ama çok teşekkür ederim, tekrar tekrar!
Fotoğrafa bakarken filmin başlayacağını belirttiler. Herkes boş bulduğu salona koşuyordu. Koşarken Betül'le birbirimize "Heheheyttt, abiii, biz metrobüsten tecrübeliyiz, hemen geçeriz bir yere." diyorduk ama ona da geç kaldık maalesef. Herkes filmi koltukta izledi, biz Sıtkı Kulak Ortaokulu konferans salonundaki 6/C'nin haylaz öğrencileri gibi merdivende oturup seyrettik...
Film, tam anlamıyla muhteşemdi! Gülse Birsel mizahını, Engin Günaydın'ı çok özlemişim. Ben sinema ve diziye gülme konusunda biraz müşkülpesent biriyim. Normalde arkadaşlarıma ve günlük durumlara çok gülüyorum ama dizi ve film izlerken hep bir kalite arıyorum. Özgünlük, iyi mizah, zekice yapılmış ve doğru zamanlamayla söylenmiş şakalar, absürt olmayan karakterle iyi bir komedi, az küfür, az el şakası, gerçek durum komedisi. Aradıklarım hep bunlar ve Aile Arasında tam olarak böyleydi. Film hakkında daha sonra uzun uzun yazacağım zaten.
Bir gala da böylece bitmiş oldu. Hepinize çok teşekkür ederim, etrafımdaki insanları doğru seçmiş olduğumu hissettim. Ve Gülse Birsel'e yeniden, kocaman teşekkürler.
Darısı, bir sonraki galaya. Ya da şöyle diyelim, daha büyük olsun, darısı belki de bir gün benim yazdığım bir filmin galasına ve gala yazısına.


31 Ekim 2017

Bu sefer biraz dertliyim

Yirmi yıllık hayatımda bedenimi yoran şeylerden kendimi her zaman uzak tutmuşumdur. Spor olsun, türevleri olsun... Bir yerde bir şey taşınacaksa bile ucundan tutuyormuş gibi yaparım, ağırlığı hep karşı tarafa vermeye çalışırım. Yani evet, yaptığım biraz şerefsizlik kabul ediyorum ama bedenen yorulmayı hiç sevmiyorum. Her yerde aynıyım bir de... Ayakta çok beklediysem gözüm kararıyor gibi yapıp yere çökerim, suratımı öyle bir ifadeye bürürüm ki hatta, insanlar gelip "Tolga, iyi misin, bir şey mi oldu? Gel biraz dinlen istersen." derler. Ya da hani şu çocuklar oluyor ya, birisi "Bunu oraya taşıyıverelim." dendiği an "Taaam abla biz hallediyoruz." diyen. Hah, ben 'taşımak' sözünü duyduğu an oradan tüyen biriyim... Ha bak kafa yorgunluğu ayrı. Onda bu kadar fena biri değilim. Genelde her şeyimi son güne bıraktığım için doksan tane konuyu aynı anda çalışmaya çalışınca beyin bilmem nesi yaşıyorsun ister istemez... Ama hep şöyle bir felsefem var. Atalarımı buradan şapur şupur öpüyorum. Kendi düşen ağlamazmış, gerçekten. Ben o konuları uyuyacağıma her gün çalışsam sınavdan önce o halde olmayacaktım mesela. Ya en basitinden, şu dönemimden konuşuyorum. Radyo Tv vizelerim geliyor, hem de ne gelmekkk, girecek yemin ederim gümbür gümbüürrr. Kocaman 32 tane ünite var önümde, daha kitaplarımı açıp "Şu kitapta ne anlatılıyormuş?" diye bakamadım bile.  Vatana millete hayırlı olsun ama konumuz bu değil...
Mesela bi ortama giriyorum, tanımadığım onlarca insan, oturup sohbet ediyoruz. Çişim geliyor diyelim, kalkıp tuvalete gideceğim. Ayağa kalkmamla masadaki en üçgen vücutlu, kaslı, ayak bileğinden lastikli gri eşofmanını ve dar koyu renk yarım kol tişörtünü giymiş, beyaz airmax ayakkabısıyla dimdik duruşlu ve asla üşümeyen çocuğu bana doğru dönmüş bağırırken duyuyorum: "Tolga yaa, kardeşim var ya, sen bir spor yapsan offff diorummm."
 Valla ne anlarsanız anlayın. Evet, hepsini çok kıskanıyorum. Ciddiyim, aşırı kıskanıyorum, baktıkça "Ben niye böyle değilim ya, niye böyle olamıyorum acaba. Evde döt büyüttüğüm için mi sürekli." diyorum. Adamın bir kolu oluyor, yemin ederim benim iki kolumun birleşimi kadar. Ama garip bir orantıları oluyor bak onu sevmiyorum. Kafadan aşağısı şişkin başlıyor, sonra daralıyor, üçgen şeklini alıyor ve ince bacaklarla vücut sonlanıyor. Benim o beğenmediğim bacaklarla adam her salı cuma snap atıyor bu arada, "Bugün bacak günüüü." diye spor salonundan... Böyle de şerefsiz bir kişiliğe sahibim işte, kıskanç, fena...
Kardeşlerim, yemin ederim denedim. Hem de tam üç kez. Toplam üç yüz tl ödeyerek hem de... Hepsinin özeti şu oluyor. Pardon, özet demişim, zaten olayın kendisi, serüven kısmı o kadar kısa ki, özet geçmeme hiç gerek yok. 
Ben yine etraftan "Kardeşim bu boy bu endamla bi spor yapsan var yaaa, git model ol lan." sözlerini yoğun olarak duyduğum bir dönemde spor salonuna yazılmaya karar veriyorum. Genelde buna karar verdiğim dönem de zaten bütün takip ettiğim insanların kaslı memelerini ve sırtlarını ya da elini kafasının arkasına koyup poz veriyorum ayağına kol kaslarını sıktıkları pozlarını paylaştıkları dönem oluyor, neyse...  Zaten sanırım o sürecin başında erkek muhabbeti hep bu oluyor, "Kardeş hangi salona yazıldın, banyo var mı, zattiri zuttik makinesi var mı... Protein orda ne kadarmış, ben şu kadara loluluyu'dan getirtiyorum." Ben de bu muhabbet dönerken içimden "Allamm bi sabah bi uyaniyim benim kollar olsun sana Temel Reis, göğüsler hafif şişkin olsun. Bak valla bana o kadarı yeter, fazlasına gerek yokkk." diyorum. Yalnız var ya, burada diyorum ya hani "fotoğraf attıkları dönem" diye, hiii, bende o kaslar olacak, iki günde bir mememi atar kaslarımı sıkıp habersiz pozlar verirdim, Allah biliyor da vermiyor yani. 
Neyse... Ben salon aramaya başlıyorum. Bu arada salonu asla dışarıda fellik fellik gezerek aramıyorum, serde de gurur var ya, birine sorsam şimdi "Ooo kardeşim sonunda karar vermişsin, yakışırrrr." diyecek. O kaslar bende her zaman varmış gibi davranmak istiyorum... O dönem hava biraz sıcak olduğu için evde klimanın altında bilgisayardan bakınıyorum, evime en yakını seçmeye çalışıyorum. Hatta bazen "Şu otobüs tam önünde indirir ama şuraya kadar yürüyüp öyle binmem lazım. Hmm, ele o zaman bunu yaa." falan diyerek ilerde ne bok olacağını gösteriyorum yani. 
Kayda gidiyorum, elimde yüz tl ile. Daha adam "merhaba" demeden ben taramalı tüfek gibi başlıyorum: "Evet, kilo almam lazım ama alamıyorum. Halbuki Afrika kıtası benim günlük yediklerimle kesinlikle doyar, hatta yan kıtalara bile gönderebilir, o derece düşünün. Ne yapayım haaa, metabolizmam hızlı, annemden almışım mitokondrilerimi. Neyse, bakın, kollarım sizinki gibi kocaman kocaman olmasa da olur, o ne öyle ben sevmem vallahi. Azıcık şişsin, hah, Çağatay yaa, evet evet Çağatay Ulusoy gibi olsam yeter tabi kol olarak. Adamın burnu efsane zaten, istesem de onun gibi olamam yani... Ya siz bir şey mi diyordunuz, lafınızı balla kestim?"
Adam zaten şoka giriyor görünce, eli ayağı titriyor koca kaslı adamın yeminle. Adam tam "O zaman size önce bi beslenme list..." diye giriyor, ben yine başlıyorum taramalı gibi: "Aklınızda olsun, ben günde bir yumurtadan fazla yemem. Bir kere beş tane yedirdi nenem, ayyy, sabah bi uyandım, her yanım isilik sivilce. O toz mudur nedir, kullanamam ben onu, şey diye duydummm, bunu kullanıp kas yapanlar sporu bırakınca memeleri süzme yoğurt gibi oluyormuşşş, benden uzak tutunnnn. Karbonhidratı da kesemem ayrıca, ben glikoz için yaşıyorum bebeğim anlıyor musun?" 
Bu zamana kadar bana verilen beslenme listelerinin sonu hep karalama kağıdı olmak oldu. Adam diyor ki "Ertesi gün gel hemen başlayalım." Haa, bu arada "Günde bir saatten fazla yapamam, bu da can yani tamam mı?" diye de belirtiyorum. Başlıyoruz.
Zaten bu zamana kadar üç tane spor hocam oldu, ikisi bana aynı ismi taktı: Şampiyon. O buz gibi, semsert adamları, artık nasıl bir manyaksam, üçgen şeklinde yastık kadar yumuşak bir şeye çeviriyorum yemin ederim, el ense şaplak döte oluyoruz hepsiyle...
İlk gün, adam biliyor ya 1 saat kalacağımı, sürekli onu vurguluyor: "Bak 1 saat dolmadan gitmek yok." diye. Ben ne yapıyorum, sanki ihtiyacım varmış gibi, koşu bandında en yavaşı ayarlayıp tam 50 dakika yürüyorum... Hoca alt kattayken özellikle, arkadaşımı arayıp twitter'da gördüğüm şeyi anlatıyorum, durdurup kim ne fotoğraf atmış ona bakıyorum. Snap atmaya çok utanıyorum bu arada, hiç atmadım o yüzden... Hocanın geliyor olduğunu hep kendim gibi olan oğlanlardan anlıyorum vallahi, zayıf ve kısalardan ya da uzun ve kısalardan. Hemen başlıyorlar "Hocaaamm ben bitirdimm napiiiim." diye kendilerini öne atmaya. Zaten ben "Ben bitirdimmm"i duyar duymaz koşu bandından inip o poponu asla rahat ettirmeyen ve ağırlığı yukarı doğru kaldıraç gibi bir şeyle kaldırdığın şeye kaçıyorum. Yine terleme, bayılacak gibi olma numarası yapıyorum. Güya nefes nefese kalmışım da ölüyorum... Hoca geliyor, "Şampiyon nasıl gidiyor, kaçtasın?" diyor, bir tek bana bu kadar samimi ama... Her zaman cevabım aynı "Son setim hocam, hooohhh hoohhh, üç tane kaldı, onnn, ıhhh, on bir, hadiiii, on iki. Hooh." Sonra saate bakıyorum, bi saat dolduu mu, vınnnn.
Çıkışta asla beslenme listesine bakmak yok. Bim'e gidiyorum. Boru mu lan, 50 dakika yürümüşüm, dört kere de ağırlık kaldırmışım. Yarım kilo danette mi daphne mi ne var ya çikolatalı puding, onu alıp bim'in kapısında yiyorum valla... 
Zaten bir gün var bir gün yok diye anlaşmışım, yarın kapısının önünden bile geçmemeye gayret ediyorum salonun. Bir de buraya kadar gelmişken, bazı salon tiplerinden de bahsetmek isterim. Birisi, hocanın kankisi olan hafif esmer çocuk. Hoca yokken kendi kendine millete "şunu yap, böyle yaparsan şöyle olur, şu kasların için iyi" falan diyor. Hoca gelince duruşu bile değişiyor çocuğun, hemen el şakaları, hocanın ensesine dokunmalar, samimiyet fazlaysa hocaya kas sıktırtmalar, yani "bakın ben arkadaşıyım." havaları... Bir diğeri, kurban olduğum küçük zayıf çocuk. Allah bilir ne söylediler buna da, gelmiş, benim gibi çubuk kraker gibi kollarıyla ağırlık kaldırmaya çalışıyor. Zaten oraya "zorla" gelenleri gözünden direkt tanıyorsun... Yanında suyu ve havlusu hep var, hep tam teşekküllü ama hep mutsuz, umutsuz, yorgun... Elit ablalar ve 56 yaşında olup benimle aynı duran seksapelli amcalar da var tabi. Hatta benden genç... Havluları hep boyunlarında, gelip gitmekten herkesi tanır olmuşlar bu amcalar, ya sağlarındaki pembe taytlı koşu bandındaki elit ablayla ya da sollarındaki diğer seksapelli amcayla kıkır kıkır bi muhabbet. Eğer ilkbahar sonuysa, her gittiğinde göreceğin sürekli bacak çalışan senin yaşındaki kız da orada. Bir de kuzenin Haşmet'e benzeyen biraz kilolu İbo da var, o da havlusu ve siyah şortuyla koşu bandında koşuyor genelde ve üç ayın sonunda hayal ettiği adama dönüşüyor...
İkinci gidişimde maalesef salon şansıma hep boş oluyor ve hoca hep başımda. Tam anlamıyla ağzıma ediyor diyebilirim... Her makineden on iki çarpı üç kere hareket yaptırıyor, iflahım kuruyor. Ağzım yüzüm kayıyor, her bir yanımdan sular akıyor yemin ederim. Hele bir makine var ki, yazmazsam ölürüm, hani şu sırtını vererek oturup kollarını iyi yana açıp kafanın hemen önünde ortada birleştirdiğin makine var ya, işte allah onun bin belasını versin. Bu nasıl bir işkence, nasıl bir tempo, lan ben insanım insafsız hoca. Hocanın o halimi görünce "Çık bi gösteriyim." diyişi var ki... Adam benim koca kafam kadar kol kası yapmış, pamuk torbası kaldırıyor gibi davranıyor yahu. Makinede çalışırken sanki Polyanna'yla cinsel ilişkiye giriyor gibi bir surat, gülümseme, sırıtış. Bense, makine üreticisinin dötüne makineyi sokmak için hayal kuruyorum. 
İşte o ikinci gün eve gidiyorum ya, belim bıhınım bacağım, her bi yanım ağrıyor... Bütün Adana'yı getir, beni o salona bir daha götüremezsin. Bunu anlattığım herkes "Bak işte o günden sonra bir daha gitseydin bağımlısı olurdun, biraz ağrıyor ama hamladığın için o." diyor. Yani sigara, kokain, esrar, televizyon hatta kola bağımlısı olmayı bile anlıyorum ama spora bağımlı olanları anlamıyorum ve acayip kıskanıyorum, her gördüğüm yerde hayranlıkla bakıyorum!!! Biraz garip yürüyorlar, o kaslardan mütevellit sanırım bilmiyorum ama olsun. 
Ben 192 boyundayım, 83 kiloydum en son. Ama zayıf görünüyorum, boy deve gibi diye. Hayır yani, yeni tanıştığım adamsın, gel okuduğum okulları sor, bak yazı yazıyorum yıllardır, onu söylüyorlar yandan sana onu sor. Hiçbir şey bilmiyorsan dişini sor... Direkt "Tolga sen baya uzunsun, sen kaç kilosun kardeş?". Söylüyorum, "Senin doksana kadar yolun var, çok zayıf duruyorsun, al biraz." Sağ ol ya... Kollarım biraz ince kabul ediyorum ama n'apablirim, allah beni böyle yaratmış yani. Ben de isterdim senin gibi 183 olup kolayca kilo alıp spora gittiğim an her şeyin belli olmasını ama senden üçte bir otuz santimlik cetvel kadar uzunum, elimde değil yani.
Yeni dönemde sanırım artık az insan bakıyor karşısındakinin okuluna, kültürüne. Genelleme yapmak istemiyorum ama tanıdığım birkaç kız eskiden beğenmedikleri çocuklar şimdi kas yapınca "kanka taş olmuşşş" diyorlar gibi geliyor, yanlışsam lütfen düzelt. Zaten bu kadar ön planda olan bir şey olmasaydı millet meme ucunu, sırtını falan atmazdı Instagram'a... Ya da en en basitinden, radyo tv de okuyorum vallahi konuşurum bunun hakkında, inanılmaz yeteneksiz bir sürü erkek oyuncuyu ajanslardan alıp alıp cıfır cıfır memeleri var diye tv'de oynatıyorlar. Genelde de üstsüz sahnelerle dolu oluyor dizi. Ha beşinci bölümde yayından kaldırılıyor ama olsun. 
Ne çok konuşasım varmış be... Yazıyı geçen yaz başıma gelen bir olayla bitirmek istiyorum bu arada. Şu hoca yancısı hafif esmer çocuk var ya, ben spor yaparken bi anda zayıf çocuğa doğru dönüp konuşmaya başlamıştı: "Ben de senin gibiydim, aynaya baktığımda üzülüyordum, hiçbir kız beğenmiyordu lan beni, çok zayıfsın çirkinsin diyorlardı. Bak sonra çalıştım ve nooldum. Kızlar pervane şimdi Instagram'da bana." 
Ben bi sinirlendim... Zayıflık bir özür mü, ya da tam tersi kilolu olmak... Zayıflık/şişmanlık çirkinlik mi, hadsiz. O çocuk nasıl hissetti kim bilir... Ben yerim yerim arada kilo alırım arada alamam, onun acayip hızlıdır metabolizması o hiç alamaz. Bazısına da su içse yarar. Çocuktan bir gıcık aldım anlatamam, spor salonunda ikinci günümdü, (yani son günüm) hocayla da tam arkadaş olmuşum. Gittim hocanın yanına sessizce, "Hocam ben de seviyorum şu arkadaşınızı, inanılmaz iyi bir insan ama size şey demem lazım yaaa... insanların sırasını almaya çalışıyor sürekli, sıra başkasındayken kendisine gelsin diye kavga ediyor hatta siz yokken... düzeni bozuyor, ama bakın iyi birisi biliyorum da... yani ne bileyim, 'her şeyi size ben anlatsam daha iyi' diyen biri o, siz yokken yani. hocam isterseniz bi uyarın ama ben söylemedim tamam mı..." dedim, sonra da havlumu aldığım gibi vınnnn. Ders olsun şerefsize.

29 Ekim 2017

Klişelerde boğulmak

Blogger'da şöyle bi olay var. Google'da hangi kelimeleri arayarak benim bloguma giriş yapabildiğinizi görebiliyorum. Bunları okumak çoğu zaman güldürse de bazen hayatı sorgulatıyor bana. Ben de, 2017 bitmeden bloga hangi kelimelerle geliyorsunuz, yazmak istedim. Bunu her yıl yapıyorum, listeyi okurken çok eğleniyorum, evet, ama bir yandan da "Neden bu kelimelerle benim blogum bulunuyor yahu?" diyorum...
Şunları aradan çıkarayım. uzun saçlı kel adam, uska yazıları, saçlı kel adam, uzun saçlı kel adam kitap yazıp gelen kardeşlerim. Siz benim canımsınız, diğer sonuçları gördükçe gözlerim doluyor çünkü...
sevgilimin bokunu yedim: bunu yazan arkadaş/arkadaşlar, neden böyle bir şey yaptınız, lütfen açıklar mısınız.
annemin bokunu yedim: tanıdığı herkesin bokunu yiyen ve yaptığından pişman olup kendisi gibi yiyiciler var mı diye aratan bir kardeşimiz var anladığım kadarıyla.
abimin karısını azdırdım: insan yengesini azdırır mı lan, ayıp değil mi sana.
aşkım sok girsin dötüme: lan bu ne kssdlsmsks
altına işeyen orozpu kadınlar blogspot: dehşet içinde izliyorum. neden sevgili kardeşim, neden böyle bir şeyi merak ettin, neden aramak istedin.
senin o kalbin var ya o kalbin: arabesk rap şarkısı sözü falan mı acaba. ya da şeyin türevi gibi, "senin o gözleriiiin var yaaaa, her şeyi bitirdiii."
ne sevenim var ne soranım var öyle yalnızım ki: hep beraber devam ediyoruz, "çilesiiiz günüm yok, dert ararsan çook, öyle dertliyim kiiii."
uzunsal kızlar: kısa boylu olup uzun gibi görünen kızlardan mı bahsediyor acaba.
gogıl, gugıl ve gagıl: neden google'da yeniden onu arıyorsunuz, hayır üsttekilere bakınca en masum aramalardan biri yemin ederim.
uzun boylu uzun boylu: benim o. vallahi benim. deve gibiyim, gökyüzüne yakınım, elektrik direği gibiyim, uzunca kesilmiş bi tahtayım, fasulye sırığıyım yahu.
uzun saçlı kel adam gerçek yüzü: böyle de arayınca ortalığı birbirine karıştırmışım da şimdi foyam meydana çıkmış gibi duruyor... ben masumum...
uzun saçlı kel adam kim: ben yahu ben. sizin Tolga işte.
uzun saçlı kel adam gerçek foto: bir tek tc kimlik numaramı yazmadım şuraya, yapmayın allah aşkına. zaten bloggerlar bulmuştu beni anonim yazarken, yakalanmıştım bildiğin. kenardaki twitter'a girip bakarsan beni görebilirsin, kalmadı bir anonimliğim merak etme yahu.
allah belanı versin yandex: bunu yazıp gelen 38 kişi var. yandex'e sinirlenip sinirlenip google'a dedikodusunu mu yapıyorsunuz anlamadım.
amcadan özür dileme mesajları: biliyorum, biraz zorlasam 'eski sevgiliye/platoniğe atılacak acılı/acısız en güzel smsler kitabı' yazacak kıvamdayım ama bu ne yahu. neden özür dilenecek şeyler yapıyorsunuz amcalarınıza.
hacker bilgisayarımdan bilgi çaldı ne yapmalıyım: gerçekten bilmiyorum, bilsem vallahi söylerdim...
kel emine otu: bu blogta satmıyoruz canım, sen alt mahalledeki bloga bi sor istersen.
oruspu resimleri: yemin ederim orospu değilim, kendi halinde takılan bir insanım yahu.

Bunlar daha hiçbir şey. Sonuçlara baktıkça, "Keşke 1 güncük google'da çalışsam." diye dileyip durdum, ne gülüyorlardır be. bu arada, uzun saçlı kel adam tolga sen görürsün yazan arkadaş. Gelsene lan çıkışa!


20 Ekim 2017

Bir gün ben yine evimdeyim

Eve çıktığımdan beri böyle bir yazı yazmak istiyordum. Keşke yazıda kendimi "Giydiği röpteşambırı ile karşısında çatırdayan şöminesine uzun aralıklarla gülümseyerek bakarak yeni aldığı bilgisayarının klavyesine hafif dokunuşlar yapıyordu." diye betimleyebilsem. Ancak eğer betimlersem, az sonra yalandan öleceğimi düşündüğüm için direkt gerçeklere geçiyorum:
geçen sene galata'dan almıştım,
odama girince kapıda sizi Nurella karşılıyor
Komşular: Biliyorsun, İstanbul'daki ikinci yılımın henüz başı ve ben üçüncü evimdeyim, üstelik arada da bir yurt maceram var. İlk evimde tektim, zaten bir ay kaldım. Komşulardan yana tek sorunum şu olmuştu: Banyo yaparken şarkı söylediğim için alt komşum ev sahibimi aramıştı ve adam beni uyarmıştı. İkinci evimde, altımızda gençler kalıyordu. Arada bir esrar içip bütün merdivenleri kokutuyorlardı, bazen de evde alem yapıyorlardı, yatak seslerini bile duyuyordum ama iyi çocuklardı şimdi ne yalan söyleyeyim. Ama üçüncü evimde şans yüzüme gülmedi kardeşlerim. Eve taşındığım gün, karşı komşumu evimin avlusunda görünce adama "Merhaba, ben yeni taşındım amca." demek için pencereden eğilmemle adamın bana yaklaşıp gözlerini kocaman açarak "SEN ÖĞRENCİ MİSİN?" demesi aynı anda oldu. Sonrasından bahsetmek bile istemiyorum. "BENİM EVİME GELENLER SANA İSMİNİ Mİ YAZDIRACAK, ÇETELE Mİ TUTUYORSUN SEN?!" diye bağırmalarım mı, adamın bana "SENİ SAYGISIZ, SEN TOPLANTIDA GÖRÜRSÜN! ÖĞRENCİ DEĞİL MİSİNİZ, HEPİNİZ AYNISINIZ. İKİ KİŞİ DİYE TUTUYORSUNUZ, SEKSEN KİŞİ KALIYORSUNUZ! CUMARTESİYİ BEKLE!" diye cevap vermesi mi. En son pencereyi kapatırken "SEN BEKLE ASIL SEN!" diye bağırıyordum. Ha, sonra ne oldu. O cumartesi asla gelmedi. Ya da ben toplantıya gitmek yerine arkadaşımın doğum gününe gittim, bilmiyorum.
Yemek sorunu: Bir bıçak, bir insanın eline ne kadar yakışmıyorsa, elime o kadar yakışmıyor. Ben yemek yapmayı değil yemek yemeyi seven kısımdayım. O yüzden geldiğimden beri iki günde bir makarna yiyorum. Diğer yemekleri yemeyi ben de çok isterdim ama bende domatesleri küp küp doğrayıp üzerine jülyen kesilmiş biber ekleyecek bir sabır yok, yetenek desen hiç yok. Ha ne oldu, canım memelerim ve kıçım kocaman oldu.
Ev arkadaşı: İkinci evimde efsaneleşen sevişgen çifti biliyorsundur. En son evden göndermiştim hani. Deyyuslar, inleme seslerinden kim altta kim üstte, şak diye anlayıveriyordum. Böyle bir şey olamaz ya, bak yazarken bile elim ayağım titredi. Bir de çocuk en fazla otuz saniye dayanabiliyordu ama bana otuz saat gibi geliyordu. Kendini Johnny Sins zannetmesini ve sevgilisinin çakma Sasha Grey'liğini konuşmak bile istemiyorum. Ama bu evimdeki ev arkadaşım dünyada tanıyabileceğin en sessiz, en kibar insan. Çocuk o kadar iyi niyetli, o kadar kibar ki; çocuğun yüzünü gördüğüm an kendimden utanıyorum yemin ediyorum. Bir de öyle düzenli ki. Benim odamı bok götürüyor, yerdeki renk renk donlarım estetik cinayetine neden oluyor, çocuğun odası parlıyor yahu.
Konum: Evime gelmek isteyen arkadaşlarıma adresi anlatırken her şeyden önce "Cehennemde." diyorum. Bir otobüsün 36. ya da 42. durağında oturuyorum. Metroya uzak, metrobüse uzaklığından bahsetmek bile istemiyorum. O yüzden, beni ziyarete gelen bütün arkadaşlarımı 'gerçek arkadaşlarım' olarak listeye ekledim. Zaten gelen arkadaşlarım asla bir gün kalmıyor, adam o kadar yol gelmiş, ben evde olmasam bile benim evde rahat rahat takılıyor vallahi, "Senin işin varsa sen gidebilirsin ha istersen." diyerek. Evden çıkıp Beşiktaş'a, Kadıköy'e geldiğim zaman turist gibi davranıyorum artık, etrafı izliyorum, "İstanbul'da ne güzel yerler varmış lan." diyorum yahu.
İnternetsizlik: İnternet için çıkardım en sonunda pijamalarımı, gittim bir yere. Adama da her şeyden önce "Bağlayacak görevlilerin bugün akşam gelmesi mümkün mü?" diye sordum. Çenemi kullanarak ikna ettim adamı, adam "Olur, ayarlarız." dedi. Sonra sözleşmeyi okurken bir öğrendim ki, benim apartmanımda alt yapı yokmuş. Ben de "Allah Allaaah, komşuların internet şifresini kırmak istiyorum ama neden hiç internet noktası yok lan?" diyordum, meğer bu yüzdenmiş. Önce gidip merkeze başvurmam lazımmış, onlar da en az altı ayda gelirmiş... Eve çıktığımdan beri, telefonuma internet paketi ekletmek için ödediğim parayla Adana'ya okul yaptırırdım yemin ediyorum. İki hafta önceden her şeyim bitiyor, bütün arkadaşlarımla SMS'ten konuşuyoruz. Evin yakınlarında bir tane közde kanat kafe buldum, bir kere gidip kanat yedim şifreyi almak için. Geçen gece taktım kapüşonumu, 'BeLaLiJojuk01' oldum, altımda koyu yeşil polar pijamamla kafenin yanındaki ağacın arkasına saklanıp internete girdim. İnanılmaz yavaştı, umarım yeni bir paket alırlar. Ayrıca kıçım da dondu.
İlk tökezlemeler: Önce buzdolabım otel boydu, sinirlerim bozuldu, emlakçıyla kavga ettim. Yenisini bir hafta sonra getirdi. Sonra, beyin yerine sünger bulunduran bir insan olduğum için ocağımın olmadığını ilk hafta zar zor fark edebildim. Ocak yok ya, hemen yemek yapasım geldi. Zaten azıcık olan internet paketimi Oktay Usta'da bitiriyordum. Sonra yine yükselen sesim, minik minik tehditlerim sayesinde ocak geldi, hoooop, o tariflerin hepsini "Bunlar da boşuna yer kaplamasın şimdi." diyerek sildim. Bir de mutfak penceremin kulpu kırıkmış, pencereyi açıp kapatmak için sinir krizleri geçiriyorum. Canı isteyince açılıyor sadece, havasızlıktan öleceğim bir gün.
Sifon: Evet, sifon. Kardeşlerim, sifonum çığlık atıyor! Yemin ederim ki, söylemek istediği bir şeyler mi var bilmiyorum ama resmen bağırıyor! Geçen gece, kendisini yalnız hissetmiş olacak ki, beni sabah dörtte çığlık atarak uyandırdı. Gittim çişimi yaptım, kendisini bir güzel çektim, sustu. Arkadaşlarıma göre, sular kesilirken ve sular gelirken basınçtan dolayı öyle bir ses geliyormuş ama bana göre, söylemek istediği şeyler var.
Evimden manzaralar şimdilik bu kadar. Ama bir şey diyeyim mi, o kadar şeye rağmen yatağa yattığım zaman gerçekten mutlu uyuyorum. Yine de bir yıl dolar dolmaz taşınacağım sanırım buradan da. En çok sifonumu özleyeceğim, canım sifonum.

9 Ekim 2017

Doğum Günü, Yirmi, Çözülme

On dokuzuncu doğum günümden beri, yirmi olmaktan korkuyordum. Sanki onlar basamağı 1'den 2'ye dönüşünce hayatımdaki bir sürü şey değişecekmiş gibi geliyordu. Yaşım o ikiyi gördü mü, seneye direkt on seneyi yaşanmamış sayıp otuz olacakmışım gibi. Çok fazla büyümem gerekecekmiş, kendimi sınırlamam lazım olacakmış gibi. Yüzüme çöke çöke bir hâl olan olgunluk, kendisini daha da belli edecekmiş gibi. Yaşımı soranlara gururla "Daha on dokuz yaşındayım!" diyordum, hemen yanımdan arkadaşlarımın "Ekimde yirmi olacaksın, yirmi desene." demelerine rağmen hem de.
Hah, o gün geldi. Birkaç saat sonra doğum günüm olacak. Geçen sene, aynı yazının 'yüzleşmesi'ni yazmıştım. Ben yazarken o zaman çok ağlamıştım, bir sene sonra 'çözülme'sini yazarken bu sefer gülümsüyorum.
şu koca kafalı şaşkın suratlı,
"benim burda ne işim var lan?!" diyen bebek benim
Bir sene, koca bir sene, birçok şeyin değişmesi için gerçekten kocaman bir zaman dilimiymiş. İnsan neler neler başarırmış; nelere nelere üzülür, sevinir, nelerden pişman olurmuş; neyi takarmış, neyi unuturmuş; kimleri hayatından çıkarır, kimleri hayatına alırmış. Bizzat yaşadım. Bazen hayvanlar gibi başardım, çok alkış aldım, bazen de rezil kepaze oldum, yerin dibine dibine girdim, böyle en dibi gördüm. Offf, sen ne diyorsun, bazı şeylere üzülmekten kafayı yedim be! Ama bazen de en şerefsiz kahkahaları ben attım, en yüksek seslisini ben güldüm. Bazen öyle şeyler yaptım ki, çok pişman oldum, çok 'keşke' dedim, çoğu zaman da pişman oluyormuş gibi yapıp bildiğimi okudum, sessizce 'iyi ki' dedim. Herkesin kafaya takıp dert edindiği birçok şeyi takmadım, umurum dışı kabul ettim, kimi zaman da "Amaaan!" diyip elini salladığın o şeyler var ya, hah, onlar benim uykularımı kaçırdı, rahat edemedim, yatakta dört döndüm, onlar için sinir krizleri geçirdim, kendimi yerden yere attım. Bir sürü kişiyle tanıştım, kimisini çok sevdim, kimisini sevmiş gibi yaptım, kimisini sevmedim, sevemedim.
Geçen seneki yazıyı yazarken yurt odamda tek başıma bilgisayarımın yanımdaki abur cuburları yiye yiye ağlıyordum. Şimdi, maalesef internet alacak param olmadığı için en yakın arkadaşlarımdan birinin evine gelip komşunun internetine kaçak bağlanarak yazıyorum. Hmm, bi bakalım. İnternetsiz olsa da ve hâlâ internet için kumarhane, kebapçı, çayhane ve arkadaş evleri gezsem de, kendi evime çıktım mı, çıktım. Bir ayı doldurmak üzereyim, üst komşumu polise şikayet etmeyi ve karşı komşuma kafa göz dalmayı düşünmem dışında herhangi bir olumsuzluğum yok. Evet, yine her şeyi tek başıma yaptım, acayip yoruldum, yorgunluktan o kutuların, pisliğin arasında uyuyakaldım, yine hayvan gibi para saçtım, yine çok didindim ama sonunda oldu. Elimde otuz beş kilo valizle emlakçı emlakçı gezip sinir krizleri geçirerek evi buldum, ilk çıktığım apartmanın bu sefer giriş katı oldu ama olsun, döndüm dolaştım yine buraya enk geldim, "Vardır bunda da bir şey." dedim.
Sonra... O Tolga Tilbe yaratan platonikliğime rağmen ders çalışıp kazanana kadar helak olduğum bölüme sonunda başlayabildim. Yaptığım ilk dişlerden kaldım, sabun kokusundan nefret ettim, hafiften zorlanıyorum ama sevdim. Hatta beklediğimden daha düzenli çıktım bile diyebilirim. Bazen amfide olduğumu unutup lise mantığıyla, sorulan sorulara bağıra bağıra cevap vermeye bile başladım, sanırım hafiften dikkati çektim.
Senaryo yazmaya da başladım, hayallerimi büyüttüm, tiyatro oyunu yanına sinema filmi de ekledim. Kendime uygun bir karakter yaratmaya uğraşıyorum. O sabun yaparken ezik ezik oturan ben, bir arkadaşımın bana yandan Radyo Tv okuduğumu belli eden bir soru sormasıyla, hooop, bir anda dikleştim, başladım anlatmaya! Ezik Tolga öyle güzel yok oluverdi ki, mutluluk sarhoşu oldum. Sonunda o bölümde kazasız belasız ikinci sınıfa geçtim, yeni kitaplarımı aldım, kokladım, sarıldım.
Yazınki olaydan sonra acayip acı çektim, ama bir haftada kendime geldim, toparladım. Geriye tonlarca yazı bırakan bir tecrübe oldu ama yapacak bir şey yok, birçok şey öğrendim, olgunlaştım. 'Bir ben var ki benden öte, benden ziyade' sözündeki 'benden öte ben'i görmüş oldum.
Accccayip gezdim, Kıbrıs'ı tavaf ettim, İstanbul'u mahvettim. Önce görgüsüz gibi her şeyimi paylaştım, sonra akıllandım, yavaş yavaş duruldum.
Bi de, çok mutluyum, huzurluyum ama nedenini şimdilik söylemem.
Yani anlayacağın, ben sonunda yirmi oldum. İnsan iki heceden korkar mı be, 'yirmi' benim korkulu rüyalarımın başkarakteriydi yemin ederim! Şu çubuk krakere benzeyen sıfatım ve deve gibi boyumla; pişmanlığı, sevinci, 'iyi ki'si, 'keşke'si, sinir harbi, mutluluk sarhoşluğu ve daha nicesiyle; hayvanlar gibi eğlenip bi acayip üzüldüğüm on dokuza sonunda veda ettim. Önümde şu an yaş pasta ve mum yok, hatta sanırım arkadaşım benden de fakir, karşıda sadece mayonez ve salça görüyorum çünkü, o yüzden dileğimi buradan dileyeyim. Yirmi abi, büyüksün, yücesin; hani o yatağıma yatıp kafamı yastığa koyduğum anda kurduğum birçok hayal var ya, hah, onlardan birkaçı gerçekleşse çok efsane olur be. Eyvallah abi.



20 Eylül 2017

Daha ilk günden

Onlarca aksilik sonrası evime yerleşebildim. Önce evin temizliğiyle uğraştım, bitemedi bir türlü. Annem banyo fayanslarının arasını krem dökerek ovaladığımı görseydi muhtemelen önce ağlar, sonra da beni tokatlardı "Evde niye pissin eşşoleşşeğin çocuğu!" diyerek. Benden önceki kiracı evi o kadar pis bırakmıştı ki, sürekli küfrettim. Bir de kimsem yok bildiğin, kollarım koptu yemin ederim. Sonra, mutfakta kocaman bir eksik olduğunu maalesef evi tuttuktan sonra fark ettim. Evde ocak yoktu, emlakçıyı arayıp bunu söylediğimde gece on ikiydi. Bi üç gün kadar dışarıda yedim, karnım mahvoldu. Şansıma evin karşısına Adana dürümcü açılmış, her acıktığımda gidip yiyordum. Her gün her gün yenmezmiş, bunu anlayabildim sonunda... Neyse, emlakçı önce çok eski bir ocak getirdi. Ocak o kadar eskiydi ki, gaz kokusundan ölebilirdim sanırım. Gecesinde yine aradım adamı, çok az tehdit etmiş olabilirim. Güya Allahın emlakçısı, bana "Dur ben bi kontrol edeyim." diyor. Ben anlamıyorum, insanların bir şeyi anlamaları için illa çirkefleşip bağırmam mı gerekiyor, ne gerek var yani. Sonra bi baktım, yepyeni bir tane getirmiş, evdeki en sevdiğim eşya o şu an. Yemek yaptığım yok bu arada, bir tek yoğurtlu makarna yapıyorum. Onu da her gece yaptığım için götüm ve memem kocaman olmaya başlayacak, hissediyorum. Et yemeyi ben de isterdim ama param yok, makarnayı çeşitlendirerek yaşamımı sürdürüyorum o yüzden.
Okul başladı ve okula yakın olsun diye cehennemin dibinden ev tutmama rağmen okula erken gidebildiğim tek bir gün bile yok. Hepsinde ders başlayalı yarım saat olmuş, kapı çalıyor, iki metre tahta gibi bir çocuk özür dileyerek içeri giriyor. O yüzden en önün de önünde oturmak zorunda kalıyorum sürekli.
Bir de önlük olayım var. Doğruyu söyleyeyim, esmerim diye beyaz bana yakışabilir diyordum önceleri. Bir de, ulan önlük bu, giyen herkeste muhteşem durmalı yani. Geleceğin hekimisin, doktorusun sonuçta, sırf o yüzden bile bi torpil olmalı, diyordum. Neyse, önlük denemek için bi yere girdik. Herkes deniyor, insanlara bu kadar mı yakışır! Nasıl parlıyorlar önlüğün içinde, herkes buram buram diş hekimi kokuyor böyle. İçimden de sürekli "Evettt, teorim doğruuu, herkese yakıştı lalala!" diyorum. Sıra bana geldi, bi denedim, yemin ederim Adana'da bizim kasap Yalçın Abi gibi oldum. Aynaya baktığım an kendimden yarım kilo kuşbaşı isteyesim geliyordu.
Gözlerim doldu doldu böyle, arkadaşım dışarı çıkardı beni. "Tadilat yaptırırız şimdi, üzerine göre olur, üzülme." diyip duruyorlar. Kalktık başka yere gittik benim için. Bi adam bizi yarım saat bekletti, sonra denettiği önlük yine kasap Yalçın gibi oldu. En son pes etmiştim, banklara çöküp ağlıyordum ki, bi yere daha girdik. Ve teorimi yine doğrulamış oldum. Gerçekten o kadar içime sinerek aldım ki o önlükleri, arada bir evde giyiyorum, aynaya bakıyorum... İçimden de sürekli "O yarım kollu kısa önlükle Instagram'a fotoğraf atmak için mi kazandın lan okulunu?" diyorum ama olsun.
Okulun ilk günüydü sanırım, hah evet, önlük almaya gitmeden hemen önce. Arkadaşımın arabasıyla gideceğiz, arkadaşım da yokuşa park etmiş arabayı. Bindik, araba bi çalıştı, taaak diye bi ses. Arkadaki arabaya öyle bi vurduk ki, "Aha," dedim "Tolga, sıçtın hadi hayırlı olsun.". Bi daha gaza bastı, taaak diye ikinci bi ses geldi. Arkamızdaki durmuş araba biz vurdukça geriye gidiyor gariban. Vallahi bi anda "Lan kaç kaç kaç!" diyiverdim, arkadaki arabada herhangi bi hasar göremeyince de bildiğin kaçtık. Çok şükür, 'İstanbul'da Yediğim Boklar' listeme bunu da ekleyeceğim, birkaç gün üç buçuk attım da baktık ses yok, "Sıkıntı yok herhalde." dedik, umarım yoktur...
Okul ortamı da biraz şey gibi, "Beeennnn diş hekimiyimmm, beeenn on dört binle girdimm, beeeen beyaz önlük giyiyorumm, küçük dağları beeenn yarattımm!" diyen insanlar topluluğu. Ulan pezevenk, ben de on dört bindeyim, ben sana öyle bakıyor muyum. Aynı önlükten bende de var, ne bu havalar yani. O yüzden, sanırım kantindeki ortama alışmam biraz zaman alacak.
Hah, unutmadan. Diş hekimliği kazanmak demek, kağıttan çok sabuna dokunmak demekmiş. Çok merak ediyorum, acaba iki sene önceki Tolga'nın aklına, kendi evine tek başına çıkıp eve birilerini atmak yerine gecenin bir saati müzik dinleyerek sabun yontup yeşil dolmalık bibere benzetmeye çalışacağı gelir miydi. Bir de benzemiyor bir türlü, biber hariç her şeye benzetiyorum. Son yaptığım biberi baktığım biberden o kadar farklı yapmışım ki, dört tane manav gezdim elimde sabunla, "Abi buna benzer biberin var mıdır?" diyerek. Asistanlar yaparken kolay gibiydi, feleğim şaşıyor yaparken. Sabun kokusundan kafayı buluyorum sanırım.
*
Konusunu aylaaar aylaar önce aşk acısından ölürken, gecenin üçünde biyoloji kitabıma odaklanmışken bi anda bulduğum; bulduğum günden itibaren sürüyle kursa, konferansa gitmeye çalıştığım; onlarca senaristle iletişime geçtiğim; yazımı hakkında bin beş yüz tane kitap okuğum 'senaryo' işine de mantığını kavradığımı hissedince en sonunda el atmaya karar verdim. Oyun hakkında diyebileceğim tek şey, "Bi' Sen Eksiktin!"in sanırım komik olacağı. Bir de günlerdir oyundaki birkaç sahne için şarkı sözü yazıp kafama göre melodi uyduruyorum... Birçok tiyatronun, dışarıdan gelen senaryoları değerlendirdiği departmanları varmış. Sen "Oyunum bu." diyip veriyormuşsun, değerlendirmeye alıyorlarmış. Ya da, radyo televizyon okuyan bir sürü arkadaşım var, bi şekilde değerlendiririm diye düşünüyorum onlarla. Yarın, önce karakter yaratımına başlıyorum, hepsi bitti kafamda. Buraya bunu yazma nedenim de yarın bu işi ertelemeden başlamak, "Bloga bile yazdın, otur başla!" demek için. Her karakter için cevaplamam gereken yüze yakın soru ve yazmam gereken sayfalarca biyografi var önce. Bu işe de el attım ya, ben bir şey demiyorum, umarım içime siner...

Not 1: Kaşar peynir niye bu kadar pahalı yahu, hemen de bitiveriyor zaten. Üzülüyorum.
Not 2: Karşı komşumla evin ilk günü kavga ettim. Daha sonra anlatırım.

9 Eylül 2017

Bazen hayat, gerçekten inanılmazdır

Bütün bir yaz, "Çocuğum, artık alalım bak şu biletini, coştu fiyatlar." diyen annesini "Az sonra bakarım anne.", "Söz, akşam bakıp iletecem sana!", "Anne, dur şimdi, Twitter'da bi işim var." şeklinde çeşitli bahanelerle oyalayıp üşendiğini belirten ben, bir gece kendimi Lüks Adana otobüsünün en arka dörtlüsünde kuyruk sokumu ağrısından artık oturamaz duruma gelmiş kıçımla buldum! Annem, vazgeçmeyi bırak, ben otobüse bindiğimde sinsi sinsi gülüyordu, "Hehehe, hak ettin eşşoleşşeğin çocuğu." diyen bir bakışla!
14 saat diye hesaplayıp yanında kalacağım arkadaşıma "14.00 gibi oradayım sanırım." dediğim ve otobüsün önündeki kocaman 'ekspres' yazısını görmediğim için, 12 saatte Dudullu Otogarı'na varınca, telefonda "Ben vardım, sana geliyorum." diyebileceğim arkadaşımı maalesef bulamadım. Kendisi öğle saatlerine alarmını kurup sabah uyuduğu için telefonuma cevap veremedi zira... Ben de, yirmi beş kilo valizim ve "En sevdiğim romanımm, kesin koymam lazım! Ayyy, Harry Potterların tamamını koymazsam ölürüm, seri bozulmasın. Hmm, bunu da koyayım, şimdi şunu koymuşum, diğerini koymazsam olmaz." diye diye en az on kilo sırt çantamla gelen her minibüsü durdurup Fındıklı'ya giden otobüsün geçtiği yerde beni indirmeleri gerektiğini söyledim. En sonunda otobüs durağının önüne geldim.
Tamam, geçen sene bir ay orada kaldım ama, 'ev nasıl aranır?', 'emlakçılar mahallenin neresinde yoğunlaşmış?', '35 kilo yükle emlakçı emlakçı gezilir mi?', 'yokuşlardan valizle nasıl daha az yorularak çıkılır?' gibi soruların cevaplarını ben bilmiyorum ki! O yüzden, gelen ilk otobüsün şoförüne nefes nefese bir şekilde "Merhaba, beni Fındıklı'da emlakçıların en yoğun olduğu durakta indirebilir misiniz?" diye sordum. O kadar umutsuz bir haldeydim ki, pert olmuştum bildiğin. Bir de ayıptır söylemesi, kıçım nasıl ağrıyor oturmaktannn! Otobüs koltuklarının aralıkları her zaman kabusumdu ama 12 saat boyunca rahat edeyim diye bacağımı bir tek bir yerlerime sokmadığım kaldı. Hiç uyuyamadım, zaten sabah dörde kadar kalacağım arkadaşımla konuştum, dörtten sonra baktım ki Wi-Fi emrime amade, oturdum dizi izledim. Kısaca, gözlerimi kapattığım an rüya görüyordum.
Adam bi anda bana "Bekle hele bi, bizim bi Hüseyin Abi var, oralarda bu işle uğraşıyordu, sorayım. Yeditepe'de mi okuyon sen?" diyince uyku falan kalmadı, hobareyyy, "Sanırım ev buldum lannn!" diye sevinmeye başladım. Klasik "Arkadaki bir dişim de çok ağrıyordu, sana geliriz artık." esprileri, "Abi ben öğrenciyim bak ona göre." yalakalıkları arasında, şoförle beraber otobüsün son durağına geldim. Emlakçı bizi bekliyordu, bindik arabaya.
Adamın gösterdiği evler iyiydi güzeldi de, benim okuluma çok sapaydı. Bir de, Allah aşkına, o eşyalı ev fiyatları ne öyle! Gören de koydukları eşyaları son model zannedecek, sinirlerim bozuldu. Neyse, gösterdiği evlerin bana uygun olmayacağını söyledim, beni Fındıklı'nın girişine bıraktılar. Marketten Tutku alıp aşağı doğru pıtı pıtı yürümeye başladım.
Bi yandan da kendime küfrediyorum. Bütün arkadaşlarım, ağustos ayında evlerini tuttular, ben okulun açılmasına bir hafta varken güya ev arıyorum! Ve ben ağustos başında İstanbul'daydım üstelik. Ama ne yaptım, "Beşiktaş'ı çok özlemişim, yarın giderim bakmaya. Aaa, arkadaşım aradı, ertesi güne kalsın. Bugün de çok yoruldum, artık sonra bakarım, Sahibinden ne güne duruyor?" diye diye erteledim, sonra da Kıbrıs'ta buldum kendimi zaten.
Bulduğum ilk emlakçıya girdim. Kadına derdimi anlattım, "Annemle yaşıyorum, o Adana'dan gönderecek parayı, uygun bir şeyler arıyorum." diyerek. Eşyalı ev fiyatlarını duydukça valizime tutundum bayılmamak için yemin ederim, sokakta yatmayı düşündüm. Eşyasızlar da hep yeni bina, eşyalı fiyatına veriyor o yüzden. Bir ev vardı, içime sindi gibi oldu derken ev sahibinin çığlığını duydum telefonda, "Öğrenciye vermemmm, hayatta vermemm!" diye. Emlakçı abla bile dellendi, "Beyefendi bu çocuklar da kalacak yer arıyor, okullarını kazanmışlar, biraz yardımcı olsanız..." filan, adamda tık yok! "Gelin, bi tanışın, temiz yüzlü bir çocuk." diyor, oradan bağırıyor "Gerek yokk, başka yerde baksııın! Bende öğrenciye verecek ev yokk!". Şaka gibiydi o anlar. Kendimi sorguluyorum bir de, "Adamı evi için aradık di mi?" diyerek. Yani "Böbreğinizi ve dalağınızı uygun fiyata alabilir miyim?" demedim sonuçta. İçimden de "Biraz daha param olsa senin o evine mi bakarım lan dangalak!" diyip duruyorum ama dış sesim emlakçı bana yardımcı olsun diye "Olsun, adam da haklı n'aaapsın, başka evlere bakalım sorun yok." diyor tabi. İki üç ev daha gezdirdiler. Birisi inanılmaz sapa. Kar yağsa o yokuşu çıkmam imkansız. Diğeri bir artı bir ama çok pahalı. Diğeri eşyalı diye çok pahalı.
Bazı emlakçılara da ayrı kıl oldum. Adam diyor ki, "Yalnız mı yaşayacaksın?". "En fazla 1 2 ay, sonra birini almak zorundayım, karşılayamam çünkü." diye cevap veriyorum, "Erkek mi kız mı?" diye soruyor! "Erkek kız ne fark eder, sağlıklı olsun yeter!" diyorum, sinirden titreyerek! Ben kazık gibi paramı ödeyeceğim zaten, ev halkının cinsiyet yoğunluğundan sana ne!
İki emlakçı daha gezdikten sonra arkadaşım uyandı, ona geçtim hemen. Yastığa kafamı koyduğum gibi uyumuşum. Ara ara uyanıp fotoğraf çekildik, yine uyudum.
Sabah oldu, elimde telefon, Sahibinden'i kurcalıyorum. Bir ilan gördüm, eşyasız ev, bahçe katı ve fiyatına inanamadım. O kadar ucuz ki, direkt kendimi o evde hayal etmeye başladım. Bahçeye kurduğum salıncakta "Ah Nerede Vah Nerede" eşliğinde bacaklarımı sallayarak sallanıyorum, ektiğim domatesleri koklayarak toplayıp gülümsüyorum, her sabah pencere pervazındaki çiçeklerimi sulayıp onlara "Günaydıııın canlarımm!" diyorum, organik sebzelerimle yaptığım yemeklerin kokusu etrafa yayılıyor... (Yemek yapmayı bilmiyorum.)
"Bırak lan hayal kurmayı, adamı ara adamı!" diyip hemen adamı aradım. Şansıma ev, arkadaşımın evinden üç apartman sonra! Adam "Ben evin önündeyim, gelin isterseniz." diyince bir koşuşumuz var, "Speedy Gonzales kimmiş lan sıçarım çarkına!" dersin yemin ederim.
Aşağıya indim ve gördüğüm manzarayı anlatıyorum: Hayaller ve salıncak kurduğum, organik tarım yaptığım evin önünde bir çocuk, babasının yanında, babası emlakçıyla el sıkışıyor! Oradan bağırdım hemen: "Hoooop, önce ben aradım abi!" Meğer onlar dört saat önce aramış, emlakçı da onlar vazgeçerse diye beni çağırmış. Adama "Neden böyle bir şey yapıyorsunuz, bilsem inmezdim." diyorum, "Belki tutmazlar diye işte." dedi.
Canım o kadar sıkıldı ki. Ancak benim gibi bir salak, beğendiği evin tutulduğu ânı görür zaten. Mutsuz umutsuz bir halde, bir apartmanın giriş merdivenlerine çöktüm. Bir yandan da annem bağırıyor: "Üzülme bu kadar, neye üzülüyorsun, olan olmuş artık, başka yere bakarsın, saçmalama!" Kirası o kadar ucuzdu ki, tek başıma çıkardım, rahat ederdim ama olmadı.
Emlakçı, tutan çocukla babası gittikten sonra "Keşke sana verseydim evi, onları hiç sevmedim. Gel kontrat yapmadık daha onlarla, seninle yapalım bugün. Adamlara uydururuz bir şey." dedi, kabul edemedim. Bana yapılsa ortalığı ayağa kaldırırdım çünkü. Hayır, aslında çocuğun oradan ev tutması çok mantıksız çünkü okuluna çok uzak. Ama sanırım arabası varmış çocuğun. Ahh ahhh, millet okula arabayla gidip gelecek, ben de tutacağım ev yerin altında olmasın diye uğraşıyorum. Yukarıdakine sesleniyorum, umarım para kazanmaya başlayınca bu sürünmelerimi gülerek hatırlarım, umarım gülerim...
Sonra, hayatın ne kadar efsane olduğunu yine ve yine anlayacağım bir şey oldu. Öğle saatlerinde annemin yönlendirdiği bir emlakçı beni aradı, ellerinde olan evin adresini verdi. Allah Allaaaah, bu adresi ben nerden tanıyorum, bu apartman numarası çok tanıdık, derken; lan lan lan, burası benim İstanbul'a ilk geldiğim zaman tuttuğum çatı katı evimin olduğu apartmanın giriş katı! Gözümün önüne gelen ilk görüntü, kafasını tavana artık vurmayacak olan bir Tolga gülümsemesi ve evine internet bağlatana kadar yine aynı kumarhanede çay içip dizi indirmeye çalışan Tolga bakışı!
Henüz kontratı yapmadık ama sanırım evi tutuyorum. Yine emlakçısı, depozitosu derken, giren girdi yapacak bir şey yok. En azından eşyalı ve iki artı bir; okul başlayınca samimi bir arkadaşımın kanına girip en fazla iki ay içinde ev arkadaşı bulmam lazım. Annem de Adana'da kirada, ben de kiraya çıkıyorum, hadi hayırlısı. Bana şans dile de şu günleri atlatalım.


12 Ağustos 2017

Bu hikâyenin de sonuna geldik.

Bundan tam bir yıl önce, "Affetmek mi, vazgeçmek mi, unutmak mı? Hangisi daha zor?" diye insanlara sormuştum. O zamanlar başına neler geleceğinden habersiz, toy, uçağı rötar yaptığı için gecenin bir saati E3 havaalanı otobüsünün içinde, hâlâ bir okul kazanabildiğini idrak edememiş, İstanbul'a okul kaydı için değil de sanki gezmeye gelmiş turist gibi davranan, yazlıktan yeni dönmüş, daha bir esmer, kendine güvensiz, "Şimdi şuramdan bunu çalacaklar! Ayy, bu teyzenin bakışları ne öyle, böbreklerim yerimde mi? Amca, bak bak bak bana gözünü dikme, Adanalıyım gelmiyim oraya!" diyip duran; bi yandan da toplasan iki sayfa şey konuştuğu kişiye günlerini vermiş, her gece "İlk görüştüğüm zaman şunları söyleyeceğim." diyip arkadan Müslüm Gürses'ten Nilüfer'le prova yapan, "Senarist olmakmış, çocuk diş hekimi olmakmış, kitap çıkarmakmış, peeeh!" diyip vizyonunu sadece 'İstanbul'da platonik olduğu insanla görüşmek' olarak değiştiren, duyguları omuzlarına yük olduğu için değil de bütün arkadaşları kendisinden kısa olduğu ve dedikodu duymak amacıyla sürekli eğik yürüdüğü için hafif kambur olmuş bir çocuktum. Gerçi hâlâ biraz kamburum da konumuz o değil.
Bunu İstanbul'a ilk geldiğim zaman çekmiştim, heyecandan ölürken.
Geçen hafta, arkadaşım beni arayıp hiç tanımadığım birini telefona "Al da dinle! Sen de gör artık bazı şeyleri, geri zekalısın sen, gerçekten böyle bir şeyi hayatımda görmedim!" diyerek verdiğinde, onun hakkında duyduklarımdan sonra aklıma ilk gelen şey bunlar oldu.
İnsan, birini sevince, bütün kötü özellikleriyle onu kabul etmek için kendini zorluyor, "Çünkü şu yönü iyi, bu kadarını da olsun, kabul edebilirim." diyor karşılığını buldu diye. Yalnız, yazarken fark ettim, birini sevip karşılığını bulmak, sevilmek çok efsane bir şey. Sanırım sevilmeyi çok özledim. Kimse tarafından önemsenmeye ihtiyacım yok ama birinin bana olan sevgisini hissetsem çok güzel olacak. Sev sev sev, ben gerçekten yoruldum çünkü.
Ama insan, birini karşılıksız sevince, ona kötü özellik yükleyemiyor, "Onun mükemmel bir hayatı var, o hata yapmaz, bir yanlış yaptıysa karşı tarafın suçudur, o üzülemez ki gözyaşı bezleri yok, onun durumu iyi, harika bir çevresi var, notları da süper." diyor, çünkü tanımıyor ki. Zaten olay o ya, bir masaya oturup üç saat geçirse belki de anında soğuyacak, "Ben ne yapıyorum!" diyecek. Ama yaşayamadıklarına üzülüyor işte, karşılığını bulan, yolun sonunda yaşadıklarına üzülürken, o, onunla yaşayamadıkları için bu kadar deli, bu kadar seviyor! Kafasında yarattığı profil için üzülüyor, seviniyor, üzülüyor, üzülüyor, tekrar 'üzülüyor' dememe gerek var mı?
Şunu çok iyi öğrendim: Kimse, hayalinizde yarattığınız o kişi değilmiş, adını başkasından duyunca ağlamaya başladığınız kişi bile! İnsanı tanıyarak sevmek en güzeliymiş, sevmelere doyamadığınız için sevilmenin tadını alamamak çok kötüymüş, insanı mahvedermiş, ne gerek varmış. Duyguları birine atfetmek çok üzüyormuş.
Kendimi çok sorguladım, "Ben şu an neye üzülüyorum? Duyduklarıma mı, kendi salaklıklarıma mı?" diyerek. Kendi salaklıklarıma tabi! Her gün "Bitirdim, bu sefer kesin!" diyip beynimin bir köşesinden elimde olmadan hortlatarak kendime yalan söyleyişime, verdiğim ödünlere, "Sen bana yazma." diyen birine patlama olur olmaz yazıp cevap verdi diye mutluluktan ölmeme, gecelerime ya, bildiğin gecelerime üzülüyorum. Arkadaşlarıma, WhatsApp grubunda insanların beynini mahvedişime, zamanında kendimi kahredişime.
Sonra bi duruyorum, aklıma bir sene önce "Sevmek abi, sevilmek güzel de sevmek ayrı bi kutsallık bence, insanı başkalaştırıyor." diyen beni getiriyorum.
Şunu da çok iyi öğrendim: Sevmek, insanı olgunlaştırıyor, değiştiriyor. Ama hadi itiraf edelim, "Ben sevmeye aşığım, sevince olan o iyi kötü duygulara, sevmenin verdiği büyük ilhamı seviyorum aslında." diyen herkes, WhatsApp gruplarında ağlak ağlak dolaşan o kişi oluyor, maalesef. 
Ha bir de, kötü ama fazla gerçek bir şey: Sevseydi arardı. Görmek isteseydi yazardı, haber yollardı, ulaşırdı. Aklına seni getirseydi sorardı. En önemlisi, onu seveni bulmuşken sevseydi, şu an sen bunları iç çekerek okumazdın.
*
Bir hafta oldu o telefon konuşması olalı. Yara kabuğunu koparmak gibiydi ama geçti. Kendime kızmalarım, kendime ettiğim hakaretler de bitti. Sanırım eski Tolga'yı çok ama çok özlemişim. O deliliğini, kocaman kahkahalar atarken hiçbir şey düşünmeyişini, umursamazlığını, belaları başına çekip her şeyin içinden sıyrılmasını, şeytanlığını, kararsızlığını, kafasına koyduğunu kesinlikle yapmasını, pes etmemesini, her şeyi son dakikaya bırakıp halletmesini.
Uzun bir süre birini yeniden sevebileceğimden emin değilim. Çünkü artık biraz korkuyorum, yeniden yara almaktan, hayal kırıklığına uğramaktan, sevgimin karşılığını bulamamaktan. "Ben artık kimseyi sevemem." demiyorum ama artık "'Sevilmek', 'sevmek'ten daha güzel sanki." diyorum sanırım.
*
İlk cümledeki soruyu da hep şöyle cevaplardım: "En zoru affetmek. Çünkü affetmek, bütün duyguların katili. Birini ancak affettikten sonra ondan vazgeçebiliyorsun, sonra da unutabiliyorsun." Aradan bir yıl geçti, hâlâ aynısını düşünüyorum.
Ve evet, ben seni sonunda affettim, affedebildim, affetmeyi başarabildim; bu aralar benim bütün kırgınlığım sadece kendime-

31 Temmuz 2017

İstanbul, Maltepe, Kediler ve Ben

İlk çıktığım evin iki aşağı sokağında, yine çatı katı bir evde; yanımda biri siyah diğeri siyah beyaz iki kediyle ve eve beraber çıkmayı düşündüğüm ancak bazı sorunlardan dolayı çıkamayıp evine misafir olarak geldiğim Adana'dan arkadaşımla iki gündür beraberim. Yine rezilliğin içindeyim ama benden mutlusu yok sanırım. Yalnız bu rezilliklerle mutlu olan tek insan ben olabilirim.
Ev sahibi az şeytan değilmiş bu arada. Evini ikiye bölmüş, garip bir anlaşmaya millete "Burası aile apartmanı, eve insan getirme." diyerek kiralıyor kahpe karı. Seni rahatsız etmediğim sürece eve neye karışıyorsun sen acaba. Neyse, yaptığı şey suç bildiğin, faturaları kiracısının üstüne aldırmıyor evi böldüğü açığa çıkar diye. O kadar garip ki, giriş kapısının hemen yanında bir odaları var sanırım. Sanki yanımızda kavga ediyor deyyuslar! "Orospu olmuşsun sen Nurcaaaannn, ayyyy sen nasıl kızsın!!!!" diye nasıl bağırıyorlar, elim ayağım titriyor, arada duvar değil de kağıt var sanki.
Bi de bazı eşyalar için alacağını belirtmiş ama almamış. Ya sen öğrenciye kiralıyorsun, neden mağdur ediyorsun ben anlamıyorum. Arkadaşım anlattı, depozitonun bir kısmını hemen verememiş maddi durumundan dolayı, kadın da o verene kadar buzdolabını, ocağı, çamaşır makinesini getirmemiş. Getirdiği ocak da tek gözlü bu arada, ikinci yemeği yapınca birinci yemek soğuyor. Senin de her ne kadar orospu diye bağırsan da bir kızın var, onun eve çıktığını düşünsen de öyle davransan keşke.
Arkadaşım da ayrı bir psikopat. Daha kıçına don alacak parası yok, iki kedi sahiplenmiş. "Yemicem yedircem." diyor ruh hastası. Dünyalar tatlısı ikisi de, kardeşler bir de, birbirleriyle öyle güzel oynuyorlar ki. Bir de biraz bana benziyorlar, yiyip yiyip uyuyorlar... Bugün hep beraber öğle uykusuna yattık, hep beraber uyandık.
Annemi yolcu ettim, fakirliğim resmi olarak başladı bu arada. Kahvaltılık alacak paramız olmadığı için bir önceki günkü akşam yemeğini kahvaltıda yine yiyorum. Üzüldüğüm falan yok sakın yanlış anlama, halime gülüyorum hatta. Buraya yazma sebebim beş yıl sonra okuduğum zaman da gülümsemek, unutmamak. Zaten öyle yemek seçen biri değilim, her saatte her şeyi yiyebilecek birisiyim. (Bunu diye diye dört kilo almışım bir buçuk ayda, memelerim büyüdü bildiğin. Annem gördü memelerimi geçen gün, "Oğlum bu ne?" dedi. Aldığım kilolar koluma bacağıma gideceğine kıçıma mememe göbeğime gidiyor.)
Evde tek bardak var, iki çatal var, iki kaşık var. Tek servis tabağı var ama biz banyo tası gibi bir şeyi ikinci bir tabak olarak kullanıyoruz, sıkıntı yok. Az önce yoğurtlu makarna yaptık hatta, sabah yine yiyeceğim. Güya buzdolabında Amsterdam var ama domates yok, evde iki paket Chester var ama ekmek yok...
Öğlen uyumak yerine ev aramaya başlamam gerekiyor. Annem de soruyor sürekli, yatakta ağzım yüzüm kaymış yeni uyanmışken "Evettt arıyorummm annneeğğğ bulmak üzereyim hayalimdeki evi hissediyorummm." diye yalan atıyorum kıçımdan. Bir zor geliyor bana, aklın hayalin durur! Ev bul, para bayıl, eşyaların için kamyon tut, hepsini Levent'ten Maltepe'ye getir, evi diz, her şeyi tek tek yıka... Nelerin altından kalkmadım, bunu mu beceremeyeceğim, sanki yapmadığım şey, desem de ne bileyim. Ev arkadaşı da bulamadım, daha doğrusu onu da aramıyorum ki bulayım. Hayır, aşk temalı yaz dizilerindeki gibi bir karşılaşma falan mı bekliyorum acaba. "Yolda çarpışacağız, diş hekimliğini aynı üniversitede okuduğumuzu öğreneceğiz, en sevdiğimiz renk bile aynı olacak ve aynı evde sonsuza kadar mutlu yaşayacağız, arada kavga etsek de hiç ayrılmayacağız." mı hayal ediyorum, ne yapıyorum ben ya. Sen de beni az çok tanıdın artık, varsa Maltepe'de ev arayan hafif psikopat bir arkadaşın, söylesene beni, eve çıkalım. Yanda Twitter var, mail var, Instagram da aynı Twitter'la. Oradan bana ulaşsın.

SORU: Bu kediler kumlarına yapıyor tuvaletlerini tamam ama bazen kumlarını öylesine tırmıklayıp mahvediyorlar her yeri. Altına gazete sersek de her yere atıyorlar kumları. Acaba kap mı küçük, biz mi çok kum koyduk, Allah aşkına yorumlardan söyleyin biriniz. İlla hesabınız olmasına gerek yok, yorumda seçenekten anonimi işaretlerseniz oluyordu sanırım. Ev arkadaşı ve ev aradığımı unutmayın, emlakçı bile önerseniz olur, akrabanız olsun da benden az para alsın, vallahi param yok.
NOT: Bütün yazı boyunca bu çaldı. Öptüm!

14 Temmuz 2017

Mezuna Kalacaklara ve İstanbul'da Öğrenci Olacaklara

İki YGS, dört LYS oturumuna girmiş, bir LYS sınavına da "Belki eşit ağırlıktan yazarım." diyerek para ödeyip sabah uyuyakaldığı için gidememiş birisini ben olsam sabaha kadar dinler, tavsiyelerini not alırdım. Demet Akalın'ın "Burada tecrübe konuşuyor!" sözleri sanki onun için yazılmış gibi gelirdi çünkü. Kendimden başkasıymış gibi bahsetmek de pek havalı yav!
Biliyorum, sınav açıklandı, moraller pek yerinde değil. Sınavınızın açıklanacağı gün heyecandan sizden daha erken uyanmış birisi olarak yazıyorum bu arada, bana güvenebilirsiniz yani! Size oturup "Şöyle ders çalış, böyle konuyu dinle, şunları çöz." diyecek birisi olduğumu pek düşünmüyorum, çünkü hayatım boyunca düzenli bir insan olamadım. Bir aylık ödevini yirmi sekizinci gün hatırlayıp eve kapanan birinden bahsediyoruz, ben kimim de öneride bulunuyorum... Buraya, tercih işinde size yardımcı olmaya geldim. Ha, aklınıza sakın "Şu okulun hocaları daha iyi, bu üniversitedeki eğitim on numara, akademik zattiri zutturuklar pek şeydir efenim." diyen birisi gelmesin. Ben daha ziyade İstanbul'dan bildireceğim. Önce kısaca benim iki senemden bahsedeyim, sonra madde madde konuşalım.
Sınavlara iki sene girdim, aynı konuları elli sekiz kere çalıştım çünkü konularla aramda muhteşem bi bağ kurdum, bırakamadık birbirimizi. Onlar öyle değerli, öyle önemli konulardı ki, beni kendilerine bağladılar ve müptelası oldum hepsinin! Tabi bu, işin şakası. Açıkçası uzaydaki bir gezegenin sıcaklığını ve yaşını konuştuğum herhangi bir arkadaş ortamım yok. Ya da hiçbir arkadaşımla üç x kare'nin türevini almak için buluşmuyorum. Kız arkadaşımla sohbet ederken "Alın tepesinin ortasından kaşlarının arasına bi dikme indireyim." demiyorum. Kankamla pizza yerken "Hmm, ağız, yutak, hooop yemek borusu, yallah mideye..." diye içimden saymıyorum. Sayanınız varsa büyük saygı duyarım ama nedenini de öğrenmek isterim! 
İlk senemde, sayısalda yirmi bin yaptım. Türkiye birincisi olmuşum gibi davranmaya başladı herkes, benim yerime tercih listesi oluşturmalar, her gün arayıp "Bak şu meslek şu üniversitede baya iyiymiş." demeler... Ne yalan söyleyeyim, şu anda muhtemelen bu yazıyı okuyanların yüzde sekseni gibi "En güzeli yazıp gitmek, ben bir daha kaldıramam böyle bir seneyi." diyerek oturdum, arkadaş gazıyla Ankara'daki üniversitelerin yarısını döşedim. Diyetetik, eczacılık, FTR, odyoloji... Hacettepe olacağı kesin, herkes benimle gurur duyuyor! Ama bi sorun var, Ankara'da deniz yok! Adanalıyım ulan ben! Şaka şaka. Sorun, benim içime hiçbir şeyin sinmeyişi. Tekrar deneme şansım varken yarışı bırakıp gidişim. Diş hekimi olacağım, derken, başka bir şey oluşum. Kendimden beklediğim performansı gösteremediğim için vazgeçişim. 
Tercih sistemi gece 12'de kapanacaktı, ben akşam sekizde internet kafede herkesten gizli tercihlerimin hepsini sildim. Üstüne telefonumu da kapattım, bütün WhatsApp gruplarına 00.01'de "Ben bi sene daha deniyorum, yine beraberiz!" yazdım. Olan babama oldu, Ankara'da yurdumu bile ayarlamıştı, şok geçirdi adamcağız. 
Hayat öyle garip, öyle sürprizlerle dolu ki. Ne zaman bir şeyden vazgeçecek gibi olsam aklıma hep o an bulunduğum konumun son durak olduğu gelir. Yani şu an vazgeçmeyip devam edersem başaracağım! O yüzden, eğer bir kere daha deneme şansın varsa lütfen dene. Eğer o sefer de olmazsa, yine kalbin buruk olacak ama en azından "Elimden geleni yaptım." diyeceksin, o his gerçekten denemeden gitmekten çok daha iyi. 
Adana'nın o sıcağını bilen bilir, Ağustos'un ortası, yanıyoruz bildiğin. Fellik fellik gezerek dershane aramaya başladım, gittim yazıldım bir yere. Kafamdaki planı da yaptım, İstanbul'da bir üniversitede diş hekimliği, yanına parasını verip Radyo Tv Programcılığı, ilk senede yandan bir dil kursu ve bulduğum tüm etkinliklere koşarak gidiş! 
Zor gelmiyor değildi, yine popoyu kilo ala ala büyütmek, aynı konuları yine dinlemek, fiziği yine yapamamak, ders çalışmak. Ama hep şunu söyledim, yıllarca mutlu gideceğim bir iş için vereceğim bir sene; yıllarca "Bitse de gitsek." diyerek gideceğim bir iş için vermeyeceğim bir seneden daha büyük bir kazanç. 
Sonra ne mi oldu? Öhööm öhömm, ayıptır söylemesi, 14 bin yaptım. Bütün diş hekimlikleri tek sıra halinde dizildiler önüme, aralarından ben seçtim. (Bir iki tanesi bana layık değildi diye gelemediler, höh!) İstanbul'da, ilk senesi İngilizce hazırlık olan bir diş hekimliğine hooop, kapağı attım. Kıskandırmak istemem ama öküz gibi gezdim! Hahaytt, yandan Japonca bile öğrendim. Radyo Tv Programcılığına başladım, iki üniversite okuyorum diye ne havalar attım var ya! (Vizelerimle hep çakıştılar, çok küfür ettim o ayrı.) 
İstanbul yazmak isteyenler için, kısa ama bence uzunluğuyla ters orantılı etkiye sahip engin bilgilerimi vereyim:
-Parasız kalmaya hazırlıklı olun. Şehir, resmen para yiyor! Neye, nasıl, neden harcadığınızı asla anlamıyorsunuz ama bir bakıyorsunuz, paranızın yatmasına günler var ve cebinizde beş kuruş kalmamış. Akbilinize sarılıyorsunuz, o olmazsa barınamazsınız!  
-Pahalı. Adana'ya üç ayda bir geldim ve her gelişimde poşet poşet meyve yedim. Haberlerdeki o fiyatlar o kadar doğru ki. BİM, bir anda en yakın arkadaşınız oluyor. Makarnalar, konserveler, abur cuburlar, yine makarnalar... Öyle ana evindeki gibi, yok "Tuzu eksik!"miş, yok efendim "Anne ya, bu ne be!"ymiş, nerdeee! Amacınız, doymak. Doymak için yiyorsunuz ve ne yediğiniz önemli olmuyor çoğu zaman, ona göre.
-Çok insan var, dolayısıyla çok çeşit insan var. Umarım arkadaş konusunda şanslı olursunuz.
-Ulaşım zor. Bir yerden bir yere dört araç değiştirdiğimi biliyorum. Ama kulaklığınız ya da romanınız varsa zaman bir şekilde geçiyor. (Sabahları metrodaki insan sayısını görünce umarım beni hatırlarsınız.)
-İhtiyacınız olan her şey var. Hayatımda ilk kez kostüm dükkanı gördüm sanırım. Ya da şehrinizde olmayan onlarca şeyi bulabiliyorsunuz. Ben Japonca ve senaryo kursu buldum mesela. Sanırım belediyenin açtığı bilmem kaç dalda kurslar da var, kayıt için zaman kovalarsanız on numara hizmet yeminle. 
-Bana göre, kesinlikle her öğrenci aileden uzakta kalma tecrübesini yaşamalı. En başta zor ama sonra çok farklı. Hep özlüyorsunuz, hep aklınızdalar ama gecenin köründe Kadıköy'de kaldırımda arkadaşlarınızla otururken "Vay beee!" diyip etrafa bakıyorsunuz gülümseyerek. Olgunlaştığınızı hissetmek de cabası.
-Sadece vapur için bile yazabilirsiniz, kefilim ben! Bütün derdimi unutuyorum bindiğim zaman.
-Akdeniz çocuğuysanız, totonuz donacak kışın. Ona göre giyinin. Kulaklarım düşecek sandım kar yağdığı zaman. Ha bu arada kar topu savaşı filan iyi güzel de, kaç kere totomun üstüne yapıştım, kaç kere kaydım düştüm saymadım... 
-Tek kişilik olduğu meçhul olan bir kanepede arkadaşımla yanak yanağa uyumuşluğum, bir arkadaşımın yatacak yer olmadığı için yere karton serip uyuduğunu görmüşlüğüm, havlulardan kendime yastık, bornozdan yorgan yapmışlığım, gecenin köründe acıktık diye yaptığımız sade makarnayı kebap yer gibi bir mutlulukla yemişliğim var. Benim için dünyanın en güzel zamanları diyebilirim.
-Gezecek o kadar çok yer var ki. Hepsi için arkadaşlarınızla "Tamam bir gün kesin gideriz." diyorsunuz.
Vallahi benden bu kadar. Yine sorunuz olur bir şey olur, her yerden yazabilirsiniz. Seneye tekrar hazırlanacaksanız kocaman başarılar diliyorum, tüm kalbimle. Üniversiteli olacaksanız da "Hadi hayırlısı, yepyeni maceralar yeni bir şehirde başlıyor!" diyerek heyecanlandırayım bari. 

5 Temmuz 2017

Dokuz Ayda İstanbul'da Başıma Gelen Muhtelif Olaylar

Yazıyı olanları unutmamak için yazıyorum ama sanırım hiçbirini unutamayacağım zaten. Röportajımda da dediğim gibi (Yalnız 'röportajım' filan, sen hayırdır Tolgaaa!) bela mıknatısı gibi bir şey olduğum için, çok şükür, daha 'i'sini bilmediğim caaanım İstanbul'da başıma gelmedik şey kalmadı. Bazılarını yazamadım, hem zamanım olmadı hem moralim pek yerinde değildi. Öfff, tamam, kendimi yazı yazacak kadar iyi hissetmiyordum. Başıma gelen bir şeyi yazacak olsaydım, yazı ortalarından bi yerlerinden hoop aşk acısı, kahır, dert, üzüntü, keder, "Niye sevdiğim kadar sevilmedim?", "Umarım bunları okuyorsundur, ben seni çok sevdim sen neden bana bele yaptın?!"a bağlayacaktım. Madde madde, bi kısmını yazmak istiyorum. Ve evet, gerçekten, üzerinden zaman geçmiş trajedi komediymiş, Daha yazmaya başlamadan sırıtmaya başladım çünkü!
-Arkadaşımın evinde kalırken, gece gürültü yaptığımız için evi polis basması
-Okulun ikinci haftası yemekhanede okul kartımı kaybettiğim için okula tam 9 ay boyunca, önce kimlik bırakarak misafir öğrenci olarak girişim, daha sonra arkadaşlarımın kartlarını alarak okula ara sıra Onur, bazen Merve, bazen Talha, genelde Ezgi olarak girişim ve çıkışım, üşengeçliğimden okulun son haftası kartımı tekrar çıkarışım (Alkışlarınızı buradan duydum.)
-Sabah metro kapısının ben kapı aralığındayken üstüme kapanması ve arada sıkışmış olmam, korkudan altıma sıçarken "Sizi sürüm sürüm süründürecemmm! Şikayet edecem lan sizi!" diye haykırışıma yolcuların gülmesi
-Kar yağmaya başlayınca mutluluktan ellerimi açıp dönerken arkadaşlarımın beni unutması ve kayboluşum
-Kadıköy Rıhtım'da arkadaşıyla telefonda "Gardaşımm, yiğidim beee!" diye konuşan adamın telefonu kapatınca yanına gidip adres sorduğumda "Ay dont sıpik Törkiş." diyip kaçması
-Yeni bir yerleri keşfetmeye çalışıp her ânımı snap atarken arkadaşımın vapurda merdivenlerden düşerek omuzunu çıkarması ve benim numune acilinden de snap atışım...
-Kebapçıya gittiğimde gördüğüm bulgur pilavı, yaşadığım şok 
-Dürümün yanına meze getirmeyen garsonla yirmi dakika kavga edip meze ve çiğ köfte hazırlatışım
-Yurt müdürlüğünde kapısında "personel harici giremez" yazan tuvalete çiş yapmak için girişim ve yakalanmadan çıktım sanıyorken bir adamın arkadan "Bir daha olmasınnn" demesi...
-Her "Adanalıyım" diyişimde "Orada gerçekten öyle insanlar var mı ya?", "Güneşten ne istediniz be abi?!" demeleri
-"İngilizcem baya iyi, ben bu sınavı kolayca geçerim." diyip ilk hazırlığı geçme sınavından kalışım, "Yarı dönemde kesin biter, hahahaytt be sonra da tatil yaparım." diyip yarı dönem sınavından da kalışım, konuşma sınavından 50 olarak sınıf sonuncusu oluşum
-Radyo Tv sınavlarımdan birine girmek için yanlış okula gidişim, bunu son on dakika fark edişim, diğer okula zürafa gibi koşuşum
-İnsanların beni çok kitap ve yandan Radyo Tv okuyorum diye elit sanması jdksjdk
-Senaryo kursuna yazılırken kahpe sekreterin bana "Ay senaryodan önce diksiyon kursuna gitmek istemez misiniz, ihtiyacınız var sanki." diye iki kere sorması...
-Altı kere gittiğim mekanı seksen kişiye sormadan hâlâ bulamayışım
-Okula asla ve asla erken gidemeyişim
-Hastalıktan ölürken hastane aciline mavi şapkamı ters takarak gittiğim için durumumun acil olduğuna inanmamaları, ortalığı "NEDEN KİMSE BANA İNANMIYOR, NE OLUYOR ABİ" diyerek ayağa kaldırışım
-Arkadaşlarımın benim için hazırladığı doğum günü partisine uyuyakaldığım için bir tek benim gidemeyişim
-Kadıköy Rıhtım'daki bir iskendercide iskendere 65 lira verdiğim için 4 gün aç kalışım ve bunu anneme ses kaydı olarak anlatırken annemin yüz kişinin içinde kaydı açması, rezil oluşum, babamın beni arayıp "Eşşoleşşeğin çocuğu, sana para mara yok artık." demesi
-Daha ilk senemde iki ev, bir yurt değiştirerek arkadaşlarımın akıllarında valizimle kalacak oluşum
-Yurttaki oda arkadaşımdan gıcık aldığım için çocuğun kanına girip her gün yurt hakkında "şöyle kötü, böyle iğrenç, gidelim abi ya burası çekilir mi?!" diyerek çocuğu etkileyişim ve çocuğun altıncı gün yurttan ayrılması kdjsks (Ben üç ay daha kaldım...)
-Çıktığım ikinci evdeki ev arkadaşlarım olan iki çiftten birinin her gün birkaç saniye süren porno çekmeye çalışmaları, en sonunda benim patlayışım ve evden gitmeleri
-Bi ara su alacak param kalmadı diye ilaçlarımı kalmış kolayla içişim (Sonra otuz kişiyi aradım, midemden garip sesler geldi)
-İlk evimde bağıra çağıra şarkı söylerken ev sahibimin beni arayıp "Şikayet geldi." demesi...
-Japonca kursumda Akiko hocanın getirdiği Japon cipsi... (Bildiğiniz gibi değil, yosun kokuyor tadı bi garip anam anammm)

Yazmadığım tonca şey var ama bir tanesini daha yazmak istiyorum. Beşiktaş patlaması olduğunda, uğruna Tolga Tilbe olduğum kişiye tam 100 gün sonra o son "Konuşmak istemiyorum." mesajına rağmen "İyi misin?" diye mesaj atışım ve konuşmamız. (Bunu yazmayacaktım çünkü öğrenip ağzıma edecek insanlardan korkuyordum...) 

Not: Peki benim adıma fan club açılması...