Doğum Günü, Yirmi, Çözülme

On dokuzuncu doğum günümden beri, yirmi olmaktan korkuyordum. Sanki onlar basamağı 1'den 2'ye dönüşünce hayatımdaki bir sürü şey değişecekmiş gibi geliyordu. Yaşım o ikiyi gördü mü, seneye direkt on seneyi yaşanmamış sayıp otuz olacakmışım gibi. Çok fazla büyümem gerekecekmiş, kendimi sınırlamam lazım olacakmış gibi. Yüzüme çöke çöke bir hâl olan olgunluk, kendisini daha da belli edecekmiş gibi. Yaşımı soranlara gururla "Daha on dokuz yaşındayım!" diyordum, hemen yanımdan arkadaşlarımın "Ekimde yirmi olacaksın, yirmi desene." demelerine rağmen hem de.
Hah, o gün geldi. Birkaç saat sonra doğum günüm olacak. Geçen sene, aynı yazının 'yüzleşmesi'ni yazmıştım. Ben yazarken o zaman çok ağlamıştım, bir sene sonra 'çözülme'sini yazarken bu sefer gülümsüyorum.

şu koca kafalı şaşkın suratlı,
"benim burda ne işim var lan?!" diyen bebek benim

Bir sene, koca bir sene, birçok şeyin değişmesi için gerçekten kocaman bir zaman dilimiymiş. İnsan neler neler başarırmış; nelere nelere üzülür, sevinir, nelerden pişman olurmuş; neyi takarmış, neyi unuturmuş; kimleri hayatından çıkarır, kimleri hayatına alırmış. Bizzat yaşadım. Bazen hayvanlar gibi başardım, çok alkış aldım, bazen de rezil kepaze oldum, yerin dibine dibine girdim, böyle en dibi gördüm. Offf, sen ne diyorsun, bazı şeylere üzülmekten kafayı yedim be! Ama bazen de en şerefsiz kahkahaları ben attım, en yüksek seslisini ben güldüm. Bazen öyle şeyler yaptım ki, çok pişman oldum, çok 'keşke' dedim, çoğu zaman da pişman oluyormuş gibi yapıp bildiğimi okudum, sessizce 'iyi ki' dedim. Herkesin kafaya takıp dert edindiği birçok şeyi takmadım, umurum dışı kabul ettim, kimi zaman da "Amaaan!" diyip elini salladığın o şeyler var ya, hah, onlar benim uykularımı kaçırdı, rahat edemedim, yatakta dört döndüm, onlar için sinir krizleri geçirdim, kendimi yerden yere attım. Bir sürü kişiyle tanıştım, kimisini çok sevdim, kimisini sevmiş gibi yaptım, kimisini sevmedim, sevemedim.
Geçen seneki yazıyı yazarken yurt odamda tek başıma bilgisayarımın yanımdaki abur cuburları yiye yiye ağlıyordum. Şimdi, maalesef internet alacak param olmadığı için en yakın arkadaşlarımdan birinin evine gelip komşunun internetine kaçak bağlanarak yazıyorum. Hmm, bi bakalım. İnternetsiz olsa da ve hâlâ internet için kumarhane, kebapçı, çayhane ve arkadaş evleri gezsem de, kendi evime çıktım mı, çıktım. Bir ayı doldurmak üzereyim, üst komşumu polise şikayet etmeyi ve karşı komşuma kafa göz dalmayı düşünmem dışında herhangi bir olumsuzluğum yok. Evet, yine her şeyi tek başıma yaptım, acayip yoruldum, yorgunluktan o kutuların, pisliğin arasında uyuyakaldım, yine hayvan gibi para saçtım, yine çok didindim ama sonunda oldu. Elimde otuz beş kilo valizle emlakçı emlakçı gezip sinir krizleri geçirerek evi buldum, ilk çıktığım apartmanın bu sefer giriş katı oldu ama olsun, döndüm dolaştım yine buraya enk geldim, "Vardır bunda da bir şey." dedim.
Sonra... O Tolga Tilbe yaratan platonikliğime rağmen ders çalışıp kazanana kadar helak olduğum bölüme sonunda başlayabildim. Yaptığım ilk dişlerden kaldım, sabun kokusundan nefret ettim, hafiften zorlanıyorum ama sevdim. Hatta beklediğimden daha düzenli çıktım bile diyebilirim. Bazen amfide olduğumu unutup lise mantığıyla, sorulan sorulara bağıra bağıra cevap vermeye bile başladım, sanırım hafiften dikkati çektim.
Senaryo yazmaya da başladım, hayallerimi büyüttüm, tiyatro oyunu yanına sinema filmi de ekledim. Kendime uygun bir karakter yaratmaya uğraşıyorum. O sabun yaparken ezik ezik oturan ben, bir arkadaşımın bana yandan Radyo Tv okuduğumu belli eden bir soru sormasıyla, hooop, bir anda dikleştim, başladım anlatmaya! Ezik Tolga öyle güzel yok oluverdi ki, mutluluk sarhoşu oldum. Sonunda o bölümde kazasız belasız ikinci sınıfa geçtim, yeni kitaplarımı aldım, kokladım, sarıldım.
Yazınki olaydan sonra acayip acı çektim, ama bir haftada kendime geldim, toparladım. Geriye tonlarca yazı bırakan bir tecrübe oldu ama yapacak bir şey yok, birçok şey öğrendim, olgunlaştım. 'Bir ben var ki benden öte, benden ziyade' sözündeki 'benden öte ben'i görmüş oldum.
Accccayip gezdim, Kıbrıs'ı tavaf ettim, İstanbul'u mahvettim. Önce görgüsüz gibi her şeyimi paylaştım, sonra akıllandım, yavaş yavaş duruldum.
Bi de, çok mutluyum, huzurluyum ama nedenini şimdilik söylemem.
Yani anlayacağın, ben sonunda yirmi oldum. İnsan iki heceden korkar mı be, 'yirmi' benim korkulu rüyalarımın başkarakteriydi yemin ederim! Şu çubuk krakere benzeyen sıfatım ve deve gibi boyumla; pişmanlığı, sevinci, 'iyi ki'si, 'keşke'si, sinir harbi, mutluluk sarhoşluğu ve daha nicesiyle; hayvanlar gibi eğlenip bi acayip üzüldüğüm on dokuza sonunda veda ettim. Önümde şu an yaş pasta ve mum yok, hatta sanırım arkadaşım benden de fakir, karşıda sadece mayonez ve salça görüyorum çünkü, o yüzden dileğimi buradan dileyeyim. Yirmi abi, büyüksün, yücesin; hani o yatağıma yatıp kafamı yastığa koyduğum anda kurduğum birçok hayal var ya, hah, onlardan birkaçı gerçekleşse çok efsane olur be. Eyvallah abi.