Aleyna Tilki ile Ortak 3 Özelliğim!

Bunca işimin arasında oturup, tüm Türkiye'nin ezbere bildiği şarkıların solisti, şuncaaaacık yaşına rağmen "Kaaalbimde kırılmadık yer mi bıraktı?" diyen, Türkiye'nin en çok dinlenen şarkılarına sahip bir kızla kendimi kıyaslamak istedim! Sevgili Aleyna, kıskançlık çok kötü, çok zor!

Parmakla gösterilmek: Aleyna, her zaman popüler bi çocuk olduğunu, gittiği tüm okullarda parmakla gösterildiğini söylüyor. Bu kız beni anlatıyor yahu!
Zaman, ilkokul yılları. Yer, servis. Sürücü, Mehmet Amca. 
Sabahları uyuyan ölülerin oturduğu, öğlen okul çıkışı Mehmet Amca'nın keliyle oynamaya çalıştığı, servisi sallamak için uğraştığı, koltuktan koltuğa uçarak seyahat ettiği servisimizde, Mehmet Amca'nın hemen arkasındaki minik çıkıntıya dizlerimi koyup arkadan kollarımla Mehmet Amca'nın kafasını yaslayacağı koltuk parçasına sarılmış, tin tin tin bağıra çağıra gidiyorum. Tam arkamda da Çağrı diye esmer bir çocuk var, yanındakiyle taso muhabbeti yapıyor, serviste gürültü had safhada, Mehmet Amca önde muhtemelen ağlıyor!
Bi anda, efsane bi frenle, ben hoooop, arkamdaki Çağrı'nın üstüne düşüyorum! Ve bizim Çağrı hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyor, kolunu hareket ettiremeyerek!
Sussun diye özürler diliyorum ama çocuğun ses seviyesi giderek artıyor. Çağrı'nın evine varıyoruz ve oradan ayrılıyoruz.
Ertesi sabah, öğlen zırdeli olup çığlıklar atan ben, koltuğumda uyur uyanık halde oturuyorum, suratım asık, Çağrı'yı mağrıyı unutmuşum. Çağrı'nın evine varıyoruz, kapı açılıyor ve içeriye Çağrı yerine kıvırcık saçlı bi kadın giriyor, annesi!
"Nerde o, nerde o Tolga!" diye bağırıyor. Bu cümleyi maalesef ilk duyuşum değil... Ne zaman büyük bi bok yesem, ortalığı karıştırsam, mağdurun anası babası gelip bunu söylüyor çünkü! Asla sesimi çıkarmıyorum.
Ve o anda, tıpkı Aleyna'nın yaşadığı gibi, bütün servis beni yavaşça parmakla gösteriyor! Ah Aleyna, seni anlıyorum bebeğim!
Kadın "Çocuğumun kolu kırılmış senin yüzünden!" diyip yüzüme bi tane geçiriyor. Mehmet Amca'ya bağırıp çağırıyor bana mukayyet olamadığı için. Ve servisten iniyor!
Ağlayarak eve döndüğümü ve okula gitmediğimi söylememe gerek yok sanırım!
Devam edelim... Ah evet Antonyo, parmakla gösterildiğim çoktur!
Zaman, lise yılları. Yer, koridor. 
Lisenin ilk matematik sınavı. İnsanlar başına geleceklerden habersiz, mantık-kümeler çalışıyor. Size dokuzuncu sınıfta okulla alakamı anlatayım. Kitapçıya girip ilkokulda çözdüğüm Anafen yayınlarının biyolojisini sormuşluğum, adam "O yayın ilkokul için." dedikçe "Sen bilmiyorsun, iyi bak iyi o rafa!" diye bağırmışlığım vardır! Anlayın alakamı işte.
Şuursuz bi insan olduğumdan daha önce bahsetmiştim. Sınavdan birkaç gün önce hocanın yanına gidip "Heheheheee, 100 alırsam bana kebap alınnn!" diye konuşmuşum, çok affedersin, oturma organım bilmem nerde! Hoca da pis pis gülüp "Hıhı, alırsın alırsın, aynen." diye cevap vermiş. Yani ortalık karışacak!
Sınava girdik, elimden geleni yaptım, çıktım. O koridorda ağlayanlar mı, bayılma tehlikesi yaşayanlar mı, okul değiştirmeyi düşünmeye başlayanlar mı, Allah Allaaaah!
Ertesi sabah, okul hıncahınç dolu. Bütün veliler okulu basmış, matematikçiyi arıyor bi kaşık suda boğmak için! Onların çocuklarının 90'dan aşağı notu olamazmış, şu an 10 bekliyormuş, böyle sınav mı olurmuş!
Sınav açıklanıyor. Okuldaki en yüksek not 90. 90'dan sonra en yüksek 68, kalanı 45'ten aşağı!
Ve 90'ı alan kişi, bakınız, bendeniz!
Yürüyüşüm bile değişiyor. Einstein gelse matematik kursu verecek seviyede görüyorum kendimi, o derece! P ise q hayatım!
Ve koridorda yürürken insanlar beni parmakla gösteriyor! "İşte 90 alan bilmem ne çocuğu buymuş, heee heeee şu uzun zayıf yok mu deve gibi, aynen şu kambur çocuk almış, ben de inanamadım." diyerek.
Sevgili Aleyna, parmakla gösterildim mi gösterildim, haticeye değil neticeye bakacaksın bebeğim!
İlkokulda fanları olmak: Aleyna, ilkokulda fanlarının olduğunu söylüyor! Hemmmmmen anlatıyorum!
Yer, Adana'da bir ilkokul. Olay, korkulu rüyam, veli toplantısı!
Hocalar, hiç kimseyi doğru dürüst tanımadıkları için, ellerinde fotoğrafla gelen veliler bile var! Ancak her hoca girdikten sonra, toplantıyı bitirirken tek bi ismi telaffuz ediyor: Tolga!
"Kimin çocuğu Tolga? Tolga'nın velisi burda mı? Sibel Hanım?"
Aleynacım, gördüğün gibi, popülerliğim coşmuş vaziyette! Bütün hocaların dilinde ben varım, hahahayyyt!
Ancak annemin elini kaldırıp ayağa kalkmasıyla işler değişiyor.
"Hayatımda bu kadar konuşan bir çocuk görmedim Sibel Hanım! Ne yedirdiniz içirdiniz bu çocuğa! İnsan derste öğretmeninden daha fazla anlatacak şeyi nasıl bulabilir! Lütfen artık konuşun çocuğunuzla! Yanındakini de rahatsız ediyor, Göksu dersi dinlemeye çalışıyor!"
Bütün hocaların konuşmaları bu minvalde! Annem toplantıda boynunu büküp oturuyor, evde çıldırıyor.
Okuldaki popülerliğim evde bi bok yaramıyor! Anne terliğiyle tahtım yıkılıyor! Ama ne demiştik, haticeyi boş ver Aleyna, neticeye bak.
"Halk bana bayılıyor": Aleyna, tüm Türkiye ile konuşmuş olacak ki, halkın kendisine bayıldığını iddia ediyor! Bana da öyle bebeğim, kendine geeeel!
Yer, Blogger. Zaman, toy zamanlarım.
İlk yazılarımı girdiğim zamanlarda her gün yazmaya çalışırdım. Bazen kimse okumazdı, bazen de çok kişi okur, yorum yapardı.
"Bu ne saçma yazı.", "Niye böyle şeylerle uğraşıyorsun?", "Çocuk da haklı sana bunu yaptıysa.", "Öfff, bi saat seni okudum, bunun için miydi?" gibi gibi...
E hemen bağlayayım, kötü eleştiri, gizli hayranlık bebeğim!
Halk bana bayılıyor! Ben bu yorumlardan bunu anlarım, bunu bilirim, n'aaaber?

Sesin benden iyi olabilir ama o da birkaç şan dersine bakar, madde olarak hemen eklerim buraya, hiç acımam Aleynacım!
Hodri meydan!